บทที่ 102

มือของมาเดลีนสั่นอย่างรุนแรงกุญแจในมือของเธอได้หล่นลงบนเท้าของเธอพร้อมกับเสียงที่กระทบดังเคล้ง บาดแผลทั้งภายในและนอกร่างกายของเธอดูเหมือนจะ “ตื่นขึ้น” อย่างกะทันหันในเวลานี้และความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ผิวหนังที่เพิ่งผ่านไม่นานได้กลับเข้ามารุกรานร่างกายของเธออีกครั้ง มันเจ็บมากจนทำเธอสูญเสียสติที่มีอยู่ก่อนหน้าไม่กี่วินาทีก่อนหน้ามีเพียงภาพของเขาที่ทุบโกศด้วยขี้เถ้าของลูกตัวเองด้วยน้ำมือของเขาภายในสมองที่ว่างเปล่าของเธอเมื่อวันก่อน ไฟที่ควบคุมด้วยระบบเสียงถูกดับลงเช่นเดียวกับโลกของมาเดลีนที่ถูกความมืดกลืนกินให้มืดลงไปเช่นกัน “มาเดลีน ฉันกำลังพูดกับเธอ” เสียงที่ก้องกังวาลของเจเรมี่ดังขึ้นอย่างเย็นชา มาเดลีนสั่นสะท้านอย่างสะเทือนใจ ทันทีที่เจเรมี่คว้าข้อมือของเธอ เธอให้ความรู้สึกเช่นเดียวกับเม่นที่สลัดหนามของตัวมันเองออก หลังจากเธอกระโดดออกมาด้วยความสยดสยอง ทันใดนั้นเธอคุกเข่าลงข้างเท้าของเขา ทุบตีหัวของเธออย่างหมดแรง “นายท่านวิทแมน ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง! ฉันมันเป็นคนผิดเอง! ฉันไม่ควรตกหลุมรักคุณ ฉันไม่ควรยั่วยุเมเรดิธ!” “เจเรมี่ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดอย่าทำร้ายคนรอบข้