บทที่ 302 ไปส่งเธอกลับบ้าน

คำพูดของโอเวนทำให้สติของธารากลับมา เพียงแค่นั้นเธอก็รู้ว่าเธอจ้องมองไปที่เขา หน้าของเธอก็แดง เธอก้มหน้าและส่ายหัว แต่ก็ยังรู้สึกตลก เมื่อคิดว่าก่อนหน้านี้เขาตลกแค่ไหน หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดขึ้นว่า “ไม่มีอะไรบนใบหน้าของรุ่นพี่ ฉันแค่รู้สึกว่า…” โอเวนเลิกคิ้ว "รู้สึกว่า?" ธาราเม้มริมฝีปากและยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอก แค่รุ่นพี่ดูเข้มงวด และได้รับการยกย่องจากคนอื่น ๆ ในฐานะเด็กเรียน ดังนั้นฉันเลยไม่เคยรู้จักด้านขี้เล่นของรุ่นพี่เลย” เธอเงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยแววตาของเธอ โอเว่นรู้สึกแปลก ๆ กับการจ้องมองของเธอ แต่ความรู้สึกนี้จากไปอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุผลของเขาและเขาก็ยิ้มเขิน ๆ “ขี้เล่น? นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนใช้คำนี้กับผม!” เขานึกถึงเรื่องนี้และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขาบอกต่อว่า “คุณจอห์นเฝ้าดูพวกเราเติบโตขึ้น ดังนั้นพวกเราเลยสนิทกัน นั่นเป็นเหตุผลที่เราเล่นตลกได้โดยไม่ต้องรักษาภาพพจน์อะไรมาก แต่มันทำให้คุณหัวเราะ” ในประโยคหนึ่ง เขากลับไปยังท่าทางที่อ่อนโยนและสุภาพ ในขณะเดียวกันก็ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ห่างเหินไปด้วย แม้ว่าจะยังคงอ่อนโยนและถ่อมตัว แต่ก็ให้ความรู้สึกที่หมางเมิน ห