บทที่ 2 ล้ำหน้าอาจารย์ของเธอ

ซิลเวีย ยืนอยู่ข้างหลังฌอน เจนนิงส์ คำรามด้วยความโกรธ “นังแพศยา! แกพูดอะไร?" เนลล์ หัวเราะเยาะ "ก็แค่ความจริง" เธอไม่คาดคิดเลยจริง ๆ ว่าผู้หญิงที่อยู่กับเจสันจะเป็นเซลีน เดิมทีเธอคิดแค่ว่าเจสัน หักหลังเธอ เธอเลยทำลงไปด้วยความโกรธเท่านั้นเพื่อให้เจสันดูโง่ ลดคลายความขุ่นเคืองของตัวเอง แต่คาดไม่ถึงว่าคู่หมั้นของเธอไม่เพียงแต่นอกใจเธอเท่านั้น แต่คนที่เขานอกใจเธอด้วยคือน้องสาวต่างแม่ของเธอเอง! เป็นเรื่องที่น่าตลกสิ้นดี! "แก!" คุณย่าซิลเวีย โกรธมากจนยกไม้เท้าขึ้นมาทุบเนลล์ แต่ แซลลี่ ยังหยุดเธอไว้อย่างรวดเร็ว “แม่เรามาคุยกันแบบดีๆกันดีกว่า, อย่าเพิ่งโกรธ มันจะไม่ดีต่อสุขภาพ” จากนั้นเธอก็หันไปหาเนลล์ “เนล์ล เธอไม่ควรทำให้คุณย่าโกรธ เซลีน เป็นฝ่ายผิดก็จริง แต่เธอสามารถทุบตีหรือตะโกนใส่เขาก็ได้ทุกอย่างตามที่เธอต้องในภายหลัง แต่คุณย่าของคุณอายุมากแล้ว ฟังฉันและไม่เถียงเธอเข้าใจ?” หากผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาเห็นการแสดงออกที่อ่อนโยนและมีน้ำใจของ แซลลี โดยทั้งที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใครพวกเขาคงคิดว่าเธอเป็นที่คนใจดีจริงๆ ริมฝีปากของเนลล์ เม้มเข้าหากันพร้อมกับรอยยิ้มเหน็บแนม เมื่อณอร์นพ่อ ของเธอเห็นการแสดงออกของเธอเขาก็โกรธมากขึ้น “ตอนนี้แกรู้สึกดีขึ้นหรือยัง? แกพาน้องสาวและคู่หมั้นของแกมาที่สถานีตำรวจและทำให้ครอบครัวเจนนิงส์ อับอาย แกยังจำนามสกุลของตัวแกเองได้ใช่มั้ย? “น้องสาวของคุณเป็นคนดัง เธอจะควรทำตัวอย่างไรในที่สาธารณะหลังจากที่แกทำเรื่องในวันนี้? เธอจะอยู่ในวงการบันเทิงต่อไปได้หรือป่าว? จะเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวเจนนิงส์ และครอบครัวมอร์ตัน นับจากนี้? แกเคยคิดหรือนึกถึงเรื่องนี้หรือไม่” เนลล์ มองเขาอย่างเย็นชา “ นี่คือความคิดทั้งหมดที่คุณคิดได้หรอ?” ฌอร์นนิ่ง “พวกเขาเป็นฝ่ายผิดนะ แล้วทำไมคุณถึงมาโทษฉันล่ะ? คุณคาดหวังจะให้ฉันทำอะไร? เมินและแสร้งทำเป็นว่าฉันไม่เห็นอะไรเลย? บางทีคุณอาจจะชอบถ้าฉันบอกว่าอยากให้พวกเขามีชีวิตที่ยืนยาวและมีความสุขด้วยกัน” คำพูดของณอร์น ได้หายไปชั่วชณะ จากนั้นกรามของเขาก็แน่นขึ้นด้วยความโกรธ “แกยังรักษาผู้ชายของตัวเองไม่ได้แล้วยังโทษคนอื่นว่าขโมยเขาไปหรอ? ถ้าแกเป็นคนดี เขาจะทิ้งแกแล้วไปหาน้องสาวของแกหรือ? แกไม่คิดบ้างหรอว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพราะตัวแกด้วย ไม่ใช่จะโทษแต่คนอื่นแกกับแม่ของแก ก็ไร้ค่าพอกันไม่ได้ต่างกันเลย!” เนลล์ ตัวสั่นอย่างรุนแรง คำพูดที่รุนแรงของพ่อเธอ เธอจ้องมองเขาด้วยความไม่เชื่อ เมื่อห้าปีก่อนฌอร์น มีความสัมพันธ์ใหม่และพาแซลลี กับ เซลีน เข้ามาในอยู่ครอบครัว จากนั้นเนลล์ ก็พบว่าเธอมีน้องสาวที่อายุน้อยกว่าตัวเองห้าปี แม่ของเธอ ไม่สามารถรับความเป็นจริงได้ และได้ขับรถออกไปลงแม่น้ำเพื่อฆ่าตัวตาย เขากลัวว่าเนลล์จะประท้วงอย่างรุนแรง, จึงส่งเธอไปต่างประเทศและทำให้เรื่องเงียบที่สุด ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาหากไม่ใช่เพราะมรดกเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แม่ของเธอทิ้งไว้ให้เธอ เธออาจจะต้องเสียชีวิตในขณะที่อยู่ต่างประเทศ เธอรู้เสมอว่าพ่อและย่าของเธอ ไม่ชอบแม่ของเธอ แต่เธอไม่คิดว่าแม่ของเธอจะต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้แม้จะตายไปแล้วก็ตาม หัวใจและร่างกายของเธอเย็นชาไปชั่วขณะ จากนั้นเธอก็หัวเราะเยาะเย้ย “ใช่แม้ฉันจะเป็นคนไร้ค่า! แต่ฉันก็ไม่มีแม่ที่เป็นเมียน้อย ฉันจึงไม่ได้สืบทอดความสามารถในการยั่วยวนผู้ชายที่ เซลีน เจนนิงส์ ได้รับมาจากผู้เชี่ยวชาญ ตาของฉันเปิดกว้างสู่โลกใบใหม่” ใบหน้าของแซลลี่ ถอดสีทันที ฌอร์นตะโกนด้วยความโกรธเคือง "แกพูดอะไร ของแก?" “พ่อรู้ว่าหนูหมายถึงอะไร!” "แก!" "พอได้แล้ว!" ซิลเวียร้องเสียงหลง ฌอร์นอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่แซลลีดึงแขนของเขาจากด้านข้าง เมื่อพวกเขามองขึ้นไปก็เห็น โทมัส มอร์ตัน นำ เจสัน มอร์ตัน และ เซลีน เจนนิงส์ ออกมาจากห้องสอบสวนที่สุดทางเดิน การแสดงออกของโทมัส ดูไม่น่าพอใจเลยสักนิดแม้แต่ เจสัน และ เซลีน ก็แสดงออกเช่นกัน เซลีน เกาะแขนของเจสัน ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอบิดเบี้ยวราวกับว่าเธออดทนต่อความยากลำบากอย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเธอแดงก่ำไปด้วยน้ำตา ดูบอบบางและน่าสงสาร ทันใดนั้นคนจำนวนนึงก็พุ่งไปข้างหน้าเต็มไปด้วยความกังวล “เซลีน! สบายดีหรือเปล่า?” เซลีน ส่ายหัวแล้วพูดด้วยเสียงอู้อี้ “หนูสบายดี” จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่บุคคลที่ยืนอยู่ด้านหลังฝูงชน "พี่." เธอร้องออกมาเบา ๆ ขณะที่เดินไปข้างหน้ามองไปที่เนลล์ อย่างรู้สึกผิดและอ่อนแอ "ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้คิดว่าคุณจะมา ... เจสันกับฉัน ... เราไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นโปรดยกโทษให้พวกเราด้วย!” เนลล์ มองเธออย่างเย็นชาใบหน้าของเธอไม่แสดงสีหน้าใดๆ โทมัส ถอนหายใจและก้าวไปข้างหน้า “ครอบครัวมอร์ตัน เป็นฝ่ายผิดเอง แต่เราไม่สามารถย้อนกลับไปในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ไม่ว่าคุณต้องการค่าตอบแทนอะไรเพียงแค่บอกชื่อ ครอบครัวมอร์ตัน จะทำให้คุณพอใจอย่างแน่นอน” เนลล์ หัวเราะเยาะ “ค่าตอบแทน? คุณกำลังพยายามยกเลิกสิ่งนี้ด้วยเงิน?” ใบหน้าของโทมัส บิดเบี้ยวราวกับความรู้สึกผิดฉายในดวงตาของเขา เขาจ้องไปที่เจสัน และตะคอกใส่ “ไอ้คนไร้ประโยชน์! แกทำให้เกิดสิ่งนี้ขึ้น ดังนั้นมาตรงนี้และมาอธิบายเดี๋ยวนี้!” เจสัน มองไปที่ เนลล์ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ แต่เขาเดินไปข้างหน้าอย่างไม่เต็มใจภายใต้การข่มขู่ของพ่อ “เนลล์ เราสองคนไม่คู่ควรกัน ผมขอยกเลิกงานหมั้นของเรา!” เนลล์ ตกใจมาก หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนถูกกรีดด้วยมีดแหลม มันเอ่อล้นไปด้วยความเจ็บปวด แม้ว่าเธอจะรู้ผลลัพธ์แล้ว แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจ เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเขา ความหนาวเย็นเพิ่มขึ้นในหัวใจของเธอ เธอมองชายตรงหน้าเธอ ริมฝีปากของเธอโค้งงอ เมื่อดวงตาของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง “เจสัน มอร์ตัน เราคบกันมานานแค่ไหนแล้ว?” "หกปี" “หกปี? ห๊า!” “ใครจะคิดว่าเราจะใช้เวลาหกปีเพื่อจบลงแบบนี้?” เธอจับได้ว่าเขานอนกับผู้หญิงคนอื่น แต่ก็ทำเหมือนไม่มีความผิดไม่มีความพยายามที่จะอธิบายและไม่มีแม้แต่คำขอโทษ ทั้งหมดที่เขาพูดคือความเย็นชา “เราไม่คู่ควรกัน” มีบางอย่างแตกสลายในก้นบึ้งของหัวใจของเธอ เธอยกริมฝีปากขึ้นอย่างประชดประชันและพูดโดยไม่ลังเลว่า “เอาล่ะฉันเห็นด้วย” เจสัน สะดุ้งตกใจเล็กน้อยกับความเด็ดเดี่ยวของเธอ เขาขมวดคิ้วและมองเธออย่างสงสัย “เธอพูดจริง?” “เราสามารถยกเลิกงานหมั้นได้ แต่ฉันต้องการให้ยกสาม สาขาย่อยที่ได้มาใหม่ของบริษัท มอร์ตันเป็นค่าตอบแทน! "อะไร? แกเป็นบ้ารึไง!” ฌอร์น คำรามก่อนที่โทมัส และเจสัน จะตอบ เนลล์ มองเขาอย่างเย็นชา “ครอบครัวของเรายังไม่ได้แต่งงานกันด้วยซ้ำ แต่คุณก็เกรงใจพวกเราอยู่แล้ว คุณคงไม่แล้งน้ำใจหรอกมั้ง?” "คุณ!" “ได้เลย” โทมัส ยกมือขึ้นขัดจังหวะคำพูดของฌอร์น เขามองไปที่เนลล์ อย่างใจเย็น “ฉันยอมรับเงื่อนไขของเธอ เมื่อเธอนำสัญญาการแต่งงานครึ่งหนึ่งมาให้ฉัน ฉันจะโอนบริษัท ต่าง ๆ ไปเป็นชื่อของคุณ” "ตกลง" ขณะที่โทมัส พาทนายออกไป ฌอร์น จ้องมองที่เนลล์ และรู้สึกโกรธ จากนั้นแซลลี่ และเขาก็ช่วยพยุง คุณย่าเจนนิงส์และเดินจากไป คนที่เหลืออยู่ในทางเดินคือเนลล์ เจสัน และ เซลีน เนลล์ ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาอีกต่อไปเธอจึงหันหลังเดินจากไปด้วยใบหน้าเย็นชา แต่จู่ๆเสียงกังวลของ เซลีนก็ดังขึ้นจากข้างหลังเธอ "พี่!" วินาทีต่อมามีคนมาขวางทางเธอ ใบหน้าซีดเซียวของเซลีน เต็มไปด้วยน้ำตา เธอจับแขนของเนลล์ และพูดเบา ๆ “พี่ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะตกหลุมรักเจสัน ได้โปรดอย่าโกรธพวกเรา มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ถ้าคุณอยากจะด่าหรือตีฉันก็ได้ทำเลย!”