บทที่ 9 : ช่วยฉัน

ปฏิกิริยาของดลธีทำให้โรสลีพอใจอย่างมาก เธอเดินเข้าไปหาดลธีและเยาะเย้ยอย่างเย่อหยิ่ง “เธอลืมวิชาเอกที่ฉันเรียนไปแล้วหรือไง การหาเลือดไก่ถุงหนึ่งและมีดพับเป็นอุปกรณ์ประกอบฉากมันเป็นเรื่องง่ายสำหรับฉัน” เมื่อมันปรากฏออกมา ทุกอย่างคือการแสดง ดลธีจ้องไปที่โรสลีและคำรามอย่างโกรธจัด “ทำไมเธอถึงโกหกชีวนัยว่าเด็กในตัวฉันไม่ใช่ของเขา ทำไมเธอถึงโกหกเขาว่าฉันเป็นคนแทงเธอ กว่ายี่สิบปีในฐานะพี่สาวของเธอ ฉัน ไม่เคยทำผิดหรือปฏิบัติต่อเธออย่างไม่เป็นธรรม ทำไมถึงทำกับฉันได้” “ทำไม? เพราะเธอคือคนที่พ่อของชีวนัยเลือก” โรสลีก็หัวเราะออกมาอย่างสะใจ เธอเอื้อมมือไปหาใบหน้าที่ซีดเล็กน้อยแต่สวยงามของดลธี จากนั้นเธอก็หยิกเธอเล็กน้อย ความอิจฉาริษยาและความเกลียดชังปรากฏบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอพูดว่า "เห็นได้ชัดว่า ชีวนัย กับฉันรักกัน แต่พ่อของเขา... คนแก่คนนั้นคิดว่าฉันเป็นคนคิดร้ายและใจน้อย เขาคิดว่าฉันจะไม่สามารถแบกรับความรับผิดชอบอันหนักอึ้งของการเป็นภรรยาของ ชีวนัย ได้ ฉันควรจะแต่งงานกับ ชีวนัย ไม่ใช่เธอ! “ดลธี เธอเอาคนของฉันไป และหลังจากแต่งงานกับเขามาสี่ปีแล้ว เธอก็ค่อยๆ ดึงหัวใจเขาไปเช่นกัน ฉันจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร” “ฉันจะเอาของทุกอย่างที่เธอเป็นเจ้าของไปทีละนิด เพื่อให้เธอได้ลิ้มรสยาของคุณเอง!” “เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ฉันยังติดสินบนสาวใช้ในครอบครัวสันติเพื่อเพิ่มยาหลอนประสาทให้กับอาหารของคนแก่ตัวนั้น หลังจากกินไปสองปี แทนที่จะตาย เขาก็กลายเป็นผัก เขาสมควรได้รับสิ่งที่แย่กว่านั้นมาก” ดลธีตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอพูดไม่ออก “เธอ...เธอทำได้ยังไง” เธอเฝ้าดูโรสลีเติบโตขึ้นมา เธอไม่เคยคาดหวังว่าหล่อนจะมีจิตใจที่ชั่วร้ายซ่อนอยู่ใต้ใบหน้าที่สวยงาม มันน่ากลัวจริงๆ “ทำไมล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะการแทรกแซงของเขา ฉันคงเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของชีวนัย แทนที่จะเป็นเมียน้อย” โรสลียิ้มอย่างเย็นชาและดึงมือออกจากใบหน้าของดลธี เธอหันกลับมาและสั่งผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอว่า “ดำเนินการผ่าตัดทันที จำไว้ว่าคุณไม่จำเป็นต้องวางยาสลบเธอ” “ไม่! เธอทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!” ดลธีโกรธมากจนอยากจะตบหน้าโรสลี อย่างไรก็ตาม แขนขาของเธอผูกติดกับโต๊ะผ่าตัดอย่างแน่นหนา เธอจึงไม่สามารถขยับได้เลย เห็นได้ชัดว่าโรสลีต้องการทรมานเธอจนตาย! ริมฝีปากของโรสลีขดเป็นรอยยิ้ม “ฉันต้องการให้เธอรู้สึกถึงความตายของลูกในตัวเธออย่างชัดเจน ขอให้เพลิดเพลินไปกับของขวัญล้ำค่าที่ฉันมอบให้!” “โรสลี พระเจ้าเฝ้าดูทุกอย่างที่เธอทำ เธอจะได้รับในสิ่งที่เธอทำไว้!” ดลธีถุยน้ำลายใส่โรสลี ดวงตาของเธอเร่าร้อนด้วยความโกรธ “โอ้ จริงเหรอ? เธอไร้เดียงสามาก ตั้งแต่เธอแต่งงานกับชีวนัยเมื่อสี่ปีที่แล้วฉันเหมือนตกในนรก เธอถูกลงโทษสำหรับเรื่องนี้หรือไม่ ไม่มีทาง!” “ดูเหมือนเธอจะชอบตำแหน่งคุณนายสันติมาก” โรสลีเช็ดหน้าแล้วพูดต่อ “ฉันแค่แก้แค้นตอนนี้ ส่วนคนแก่ถูกลงโทษแล้ว ตอนนี้ถึงตาเธอแล้ว พี่สาวที่รักของฉัน ไม่ต้องกังวล ฉันจะขอให้พวกเขาทำช้าๆ เป็นไปได้เพื่อให้เธอสนุกกับกระบวนการนี้ได้นานขึ้น" หลังจากนั้นเธอก็ทำท่าทางและยืนอยู่ข้างๆ เพื่อดูการแสดง พวกเขามองหน้ากันก่อนที่จะดึงเครื่องมือออกจากน้ำยาฆ่าเชื้อ จากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่โต๊ะผ่าตัดที่ดลธีนอนอยู่ “ไม่! ไปให้พ้น อย่าทำร้ายลูกของฉัน ไม่!” ดลธีกรีดร้องอย่างเลือดเย็นขณะที่เธอดิ้นรนสุดกำลัง ข้อมือและข้อเท้าของเธอถูกพันด้วยเทปใสอย่างแน่นหนา กระบวนการได้ทิ้งคราบเลือดไว้บนเธอ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้หยุดเธอจากการต่อสู้ เธอไม่สามารถสูญเสียลูกที่เธอทำอย่างหนักเพื่อให้ได้มา! เธอไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นแน่! น่าเสียดาย นอกจากเธอกับโรสลีแล้ว คนอื่นๆ ในห้องยังเป็นเบี้ยของโรสลีทั้งหมด ไม่มีใครที่เธอสามารถขอความช่วยเหลือได้ สำหรับ ชีวนัย เขาต้องการให้เธอหายไปจากโลกนี้มานานแล้ว "ช่วย... ช่วยฉันด้วย..." ดลธีหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง และน้ำตาก็ไหลลงมา เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังอย่างสุดจะพรรณนา ใครจะช่วยเธอและลูกของเธอ?