บทที่ 6 : น่ารังเกียจและไร้ยางอาย

เมื่อเห็นโรสลีเดินเข้ามาพร้อมกับมีดในมือ ดลธีรีบพยุงตัวเองขึ้นและปีนออกจากเตียงโดยหลบมีด เธอเอาหลังพิงกับกำแพงและพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “โรสลี เธอล้มเหลวในการต่อสู้ของเรามาตลอด แม้ว่าตอนนี้ฉันจะท้องแล้ว เธอคิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นที่จะฆ่าฉันเหรอ?” “เธอคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นหรือ ชีวนัยจะมองว่าฉันเป็นคนเลวถ้าฉันฆ่าเธอ” โรสลีโบกมีดในมือของเธอและหัวเราะอย่างมีชัย ทันใดนั้น เธอแทงมีดคมเข้าที่ท้อง แทงเข้าไปลึกสองนิ้ว เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาจากบาดแผลที่ท้องของเธอ ชุดขาวของเธอกลายเป็นสีแดงทันที มันเป็นภาพที่น่าสยดสยอง เมื่อถึงจุดนั้น ดลธีก็เข้าใจทุกอย่างในที่สุด โรสลีเกลียดสีขาวมาโดยตลอด เธอเลือกที่จะสวมชุดสีขาวไปที่วอร์ด เพื่อที่ชีวนัยจะสังเกตเห็นสภาพที่น่าสังเวชของเธอในทันที ทำให้ดลธีเป็นแพะรับบาป หลังจากทราบแรงจูงใจที่ซ่อนเร้นของโรสลี ดลธีก็ขดริมฝีปากเยาะเย้ย ด้วยการแสดงที่แย่เช่นนี้ ชีวนัย สามารถมองทะลุผ่าน โรสลี ได้อย่างง่ายดาย ถ้าเขาใส่ใจในรายละเอียดมากขึ้นอีกเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ชีวนัยไม่เคยสนใจดลธีเลย เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับดลธีที่จะถูกทำให้เป็นแพะรับบาปเพราะทำร้ายโรสลี สำหรับ ชีวนัย การแทรกแซงของ ดลธี ทำให้เขาต้องแยกจากคนรักของเขา เขาถือว่าดลธีเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวและไร้ความปราณีมาโดยตลอดที่ฉีกเขาและโรสลีให้แตกแยก ตอนนี้โรสลีได้รับบาดเจ็บ สิ่งต่างๆ ก็มีแต่จะแย่ลงไปอีก ตอนนี้เธอจะกลายเป็นคนที่พยายามฆ่า ขณะอยู่ในภวังค์ ดลธีได้ยินเสียงกรีดร้องของโรสลี “พี่สาว ทำไมถึงทำเช่นนี้ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอแทงฉันด้วยมีดนั้น! เราเป็นพี่น้องกัน…” โรสลีมีสีหน้าตื่นตระหนก เธอจงใจกระโจนลงบนเตียงของโรงพยาบาล ล้มลงข้างดลธี เธอเงยหน้าขึ้นมองดูดลธี เธอสะอื้นไห้ “ถึงแม้ชีวนัยจะรักฉัน แต่ทำไมเธอถึงใจร้ายกับฉันได้ขนาดนี้ ยังไงซะ เราก็เป็นพี่น้องกันมานานหลายปีแล้ว! พ่อกับแม่ก็ทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูเธอ! ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง" ดลธียังคงตกตะลึงเมื่อโรสลีขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มที่น่าขนลุก “หลังจากเหตุการณ์นี้ ชีวนัยจะหย่ากับคุณอย่างแน่นอนด้วยการขอหรือคด เมื่อสิ่งต่าง ๆ มาถึงจุดนี้ฉันจะบอกความจริงกับคุณ รายงานการทดสอบความเป็นพ่อเป็นของปลอม เดาสิว่าใครเป็นคนทำ” เธอหัวเราะและพูดต่อ “ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉัน!” “เธอผู้หญิงที่น่ารังเกียจและไร้ยางอาย!” ดลธีคำราม ความโกรธเพิ่มขึ้นในตัวเธอเหมือนกระแสน้ำ พิงกำแพงอย่างอ่อนแรง เธอเริ่มสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอไม่เคยคาดคิดว่าน้องสาวของเธอซึ่งเธอเติบโตมาด้วยกัน จะทำสิ่งเลวร้ายกับเธอเพราะผู้ชายคนหนึ่ง “ถึงฉันจะน่ารังเกียจแค่ไหน ฉันก็ไม่คู่ควรกับเธอ!” โรสลีจ้องไปที่โดโรธีซึ่งอาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับเธอมา 23 ปีแล้ว เธอไม่ได้ซ่อนความเกลียดชังและความอิจฉาในสายตาของเธอ “เธอว่าง่ายและสวยกว่าฉัน ไม่เพียงแค่นั้น ยังฉลาดและเรียนเก่ง เพียงเพราะเธอเกิดเร็วกว่าฉันสามปี ฉันต้องแบกรับแรงกดดันมหาศาลเพื่อให้ดีกว่าเธอ แม้ว่าฉันจะเป็นลูกสาวแท้ๆ ของพ่อกับแม่ ดูเหมือนทุกคนจะจำเธอได้คนเดียว ลูกสาวบุญธรรม! ช่างน่าขำสิ้นดี!” “ฉันพนันได้เลยว่าจนถึงตอนนี้ เธอยังไม่รู้เลยว่าฉันรู้ได้อย่างไรว่าเธอท้องใช่ไหม” “ให้ฉันบอกให้นะ เมื่อเธอกลับบ้านเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว แม่สังเกตว่าเธออาเจียนออกมา เธอพูดอย่างลวกๆ ว่าเธอท้องและฉันบังเอิญได้ยินอย่างนั้น ฉันเลยออกไปติดสินบนทั้งหมด ผอ.โรงพยาบาลออกรายงานผลตรวจความเป็นพ่อปลอมให้ชีวนัย...” โรสลีตื่นเต้นมากจนเธอหัวเราะออกมาดังๆ ส่งผลให้แผลที่ท้องแตกออกมากยิ่งขึ้น เลือดพุ่งออกมาด้วยความเร็วที่เร็วขึ้น เธอคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด เอามือปิดแผล จากนั้น เธอยิ้มอย่างภาคภูมิใจและพูดว่า "ดลธี นี่คือการแก้แค้นของฉันที่เธอพยายามขโมย ชีวนัย ไปจากฉัน ไม่เพียงแต่ฉันต้องการให้เธอถูกทอดทิ้งโดย ชีวนัย แต่ยังทำให้ชื่อเสียงของเธอถูกทำลายด้วย!" จู่ๆ ประตูก็ถูกกระแทกเปิดออก ร่างสูงเดินเข้ามา