บทที่ 2 : ผมจะเชื่อคุณ ถ้าคุณเอาเด็กออก

ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าดลธีเป็นคนที่เธอรักอย่างสุดซึ้งมาสิบปี เธอเข้าใจเขามากกว่าใครๆ เธอคงไม่หลงตัวเองมากจนเชื่อว่าเขามาโรงพยาบาลเพราะเขาห่วงใยเธอ อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงเด็กที่อยู่ในท้องของเธอ ดลธีก็เต็มไปด้วยความกล้าหาญ เธอเร่งฝีเท้าและคว้าแขนเขาไว้ ถามอย่างมีความหวัง “ชีวนัย คุณรู้เรื่องนี้แล้วหรือยัง” เขารู้ไหมว่าเธอท้อง? “คุณหมายถึงผมรู้ว่าคุณกำลังตั้งท้องลูกของผู้ชายคนอื่น?” เสียงของ ชีวนัย ไม่มีความอบอุ่น จากนั้นฝ่ามือของเขาจับแขนบางของดลธีราวกับคีมหนีบ ดลธีถูกยึดจับไว้ เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดทื่อแผ่ซ่านออกมาจากจุดที่แขนของเธอถูกคว้าไว้ ความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของเธอซีดเป็นแผ่น เธอถอนหายใจออกมา แต่ความเจ็บปวดทางกายไม่สามารถเทียบได้กับความเจ็บปวดที่เธอรู้สึกจากคำพูดที่โหดร้ายของชีวนัย เธอเดินโซเซและพยายามยืนหยัดอย่างมั่นคง เธอกำหมัดทั้งสองข้างของร่างกายของเธอ เธอมีสีหน้าเคร่งขรึมขณะที่เธอพูดด้วยความสิ้นหวัง “ชีวนัย เราแต่งงานกันมาสี่ปีแล้ว แม้ว่าคุณจะไม่รักฉันและปฏิบัติต่อฉันด้วยการล่วงละเมิดทางอารมณ์ ฉันก็ทนได้ทุกอย่าง ฉันได้แต่ตำหนิตัวเอง ที่ฉันตกหลุมรักคุณ” “แต่คุณจะให้ความเห็นเกี่ยวกับลูกของเราได้อย่างไร บอกผมอีกครั้ง... คุณหมายความว่าอย่างไร” ริมฝีปากบางของ ชีวนัย ขดเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาโยนรายงานการทดสอบดีเอ็นเอในมือไปที่ใบหน้าของดลธี ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น “หลักฐานอยู่ที่นั่น! หยุดทำตัวไร้เดียงสา ดลธี อิสระ คุณสมควรตายจริงๆ!” หน้าผากของดลธีถูกตัดด้วยกระดาษบางๆ ทิ้งรอยเลือดแดงที่โดดเด่น ดูเหมือนว่า ชีวนัย จะเกลียดเธอจนถึงแก่นแท้ เธอละเลยบาดแผลบนใบหน้าของเธอ เธอหยิบรายงานการทดสอบความเป็นพ่อด้วยมือที่สั่นเทา เมื่อเธอเห็นบทสรุปของรายงาน เธอก็ตกตะลึง รายงานระบุว่าชีวนัยไม่ใช่พ่อของเด็ก มันไร้สาระ! เป็นไปได้อย่างไร? นอกจาก ชีวนัย แล้ว เธอไม่เคยมีเพศสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นเลย ลูกจะไม่ใช่ของเขาได้อย่างไร? ดลธีจ้องไปที่บทสรุปของรายงานด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่เธอจะฟื้นจากความตกใจ ชีวนัยพูดอย่างโหดเหี้ยม "เก็บของไป เราต้องหย่ากัน" คำว่า 'การหย่าร้าง' แทงทะลุหัวใจของดลธีจนถึงแก่นแท้ของมัน มีความรู้สึกเจ็บปวดที่กดทับตรงกลางหน้าอกของเธอ “คุณไม่เชื่อฉันเหรอ” เธอถาม เธอพยายามเกลี้ยกล่อมตัวเองว่าชีวนัยแค่ล้อเล่น อย่างไรก็ตาม สายตาที่ไร้อารมณ์และการแสดงออกที่เย็นชาบนใบหน้าของเขาเตือนเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเขาจริงจัง เขาหมดหวังที่จะขีดเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างพวกเขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังจะหย่ากับเธอ และเขาไม่ต้องการที่จะล่าช้าอีกต่อไป “ชีวนัย คุณสัญญากับพ่อแล้ว คุณสัญญากับเขาว่าคุณจะดูแลฉันตลอดชีวิตที่เหลือของฉัน และฉันจะเป็นคุณนายสันติตลอดไป! เราไม่หย่าไม่ได้เหรอ?” ไหล่ของเธอสั่นและเสียงของเธอก็สำลักด้วยอารมณ์ที่แทบจะไม่ได้ยิน “ฉันเข้าใจว่าคุณเกลียดฉัน แต่คุณเกลียดเด็กในท้องของฉันด้วยหรือเปล่า เชื่อฉันสิ เด็กเป็นของคุณ...” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความท้อแท้และสิ้นหวัง ชีวนัยดูราวกับว่าเขาเพิ่งเคยได้ยินเรื่องตลกที่ไร้สาระที่สุดเท่าที่เคยมีมา เขาหัวเราะอย่างเย็นชาและมองดูดลธีอย่างเฉยเมย "ผมจะเชื่อคุณถ้าคุณกำจัดเด็ก!" “ไม่มีทาง! ฉันต้องเก็บเด็กไว้ และฉันไม่ต้องการที่จะหย่า รายงานนี้ต้องผิดพลาด! ชีวนัย เด็กคนนี้... เด็กคนนี้เป็นของคุณจริงๆ ได้โปรดเชื่อฉันเถอะ” ในขณะนั้น ใบหน้าที่หล่อเหลาของ ชีวนัย ไม่มีความอบอุ่น เขาจุดบุหรี่ระหว่างนิ้วของเขา ล้อมรอบด้วยควัน เขาจ้องที่เธออย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย