บทที่ 7

ทัง โรลชูว ออกจากที่ทำงานพร้อมกัน ซอง อันยี ในตอนเย็น เมื่อพวกเขาแยกทางกันที่ทางเข้าของบริษัท ซอง อันยีมองไปที่ ทัง โรลชู ด้วยความกังวลก่อนที่จะพูดว่า “โรลชู แกอยากจะมาอยู่บ้านฉันก่อนสัก 2-3 วันไหม?” เธอรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นทัง โรลชู กลับบ้านคนเดียว เนื่องจากว่า ทัง โรลชู และ กู โรลโรล อยู่บ้านด้วยกันพวกเขาต้องเห็นกันอยู่ตลอด กู โรลโรล คนที่น่ารังเกียจที่สุดไม่รู้ว่าพวกเขาจะทะเลาะกันอีกเมื่อไหร่ ทัง โรลชู รู้ว่าเพื่อนของเธอเป็นห่วงเธอ เธอรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก “ขอบคุณที่อยากช่วยฉันนะ อันยี แต่ฉันว่าฉันรับมือได้,” เธอพูด เธอไม่กลัวคนอย่าง กู โรลโรล เธอสัญญากับ ลู ชินจิน ไว้ว่าจะย้ายไปอยู่กับเขา เพราะงั้นเธอควรกลับบ้านเพื่อไปเตรียมตัวย้าย “แต่…” ซอง อันยี ทักท้วง ก็ตามใจเถอะ, เธอได้เห็นความตัดสินใจอันเด็ดขาดบนหน้าของ ทัง โรลชูว เธอก็เลยพูดว่า “เอาละ ฉันจะไม่บังคับเแกเรื่องนี้แล้วกัน แกตัดสินใจแล้ว อย่าลืมโทรหาฉันเป็นคนแรกนะถ้าแกต้องการความช่วยเหลือ เข้าใจไหม?” ... “เข้าใจแล้วจ้า” ทัง โรลชู พูด “ฉันจะกลับบ้านละ กลับบ้านดีๆนะ” ซอง อันยีพูด “ขอบใจนะ แกก็ด้วย” โรลชูตอบ ทัง โรลชู เดินกลับบ้านทันทีหลังจากแยกทางกับ ซอง อันยี เธอเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวเมื่อจู่ ๆ ลีมูซีนสุดหรูขับมาจอดข้าง ๆ เธอ ประตูถูกเปิดออก มู หลิง เดินออกมาจากที่นั่งคนขับรถและพูดอย่างนอบน้อม “คุณผู้หญิงครับ, ประธานลู เชิญคุณขึ้นไปบนรถครับ” ทัง โรลชูว หยุดงงอยู่สักพัก มู หลิง ผายมือเชิญเข้าไปในรถ และจากนั้นเธอก็เห็น ลู ชินจิน เอนกายนั่งอย่างสง่าผ่าเผยที่เบาะหลัง เขามองมาที่เธอ ผ่านกระจกรถ ดูเหมือนเขากำลังผ่อนคลายมาก ทัง โรลชูว พยักหน้าให้ขึ้นรถไป เธอได้นั่งข้างๆ ลู ชินจิน และมองเขาด้วยแววตาที่สงสัยอะไรบางอย่างก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “คุณกลับไปก่อหน้านี้ตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ?” เขาปรากฎตัวที่บริษัทไทม์ เอนเตอร์เทรนเมนต์ โดยไม่ได้บอกล่วงหน้าเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ และออกไปหลังจากนั้น เธอเลยคิดว่าเขาออกไปตั้งนานแล้ว ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีก “ไม่นะ ฉันก็กำลังรอเธออยู่” ลู ชินจิน พูดพร้อมทั้งเหลือบมองเธอเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่ฟังเหมือนรอมานานแล้ว ... ทัง โรลชูว อดไม่ได้ที่จะสงสัย ประธานลู ผู้สูงศักดิ์ได้ถ่อมตัวลงมาเพื่อรอเธองั้นเหรอ? “เอ่ออ… มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?” เธอรีบถาม “ไม่มีอะไร ตั้งแต่พวกเราแต่งงานกัน ฉันเลยสงสัยว่าคุณคิดอยากจะทำอะไรในคืนวันแต่งงานไหม” ลู ชินจิน ถามด้วยเสียงที่สุขุมสงบในการถามคำถามที่เช่นนี้ แต่ละคำที่เขาพูดนั้นแทบจะชกหน้าคนได้เลย … ทัง โรลชูว ตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น สำลักน้ำลายตัวเองและไอออกมาตรงๆแล้วพูดว่า “อะไรนะ… ฉันคิดยังไง? ฉัน… ไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องพวกนั้นเลย ทำไมจู่ ๆ คุณมาถามแบบนี้หละ?” เธอพูดออกมา การแต่งงานของพวกเขาเป็นการแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก ต่างคนต่างมีเหตุผลที่ต้องแต่งงาน เขาต้องการแต่งงานเพื่อเอาใจครอบครัวเขาและเธอแค่ต้องการหาใครสักคนที่จะแต่งงานด้วย พวกเขาไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันเลยต่างคนต่างแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ โดยปกติแล้ว ทัง โรลชูว ไม่เคยคิดเรื่องคืนแต่งงานเลยด้วยซ้ำ เธอไม่เคยคิดเลยว่า ลู ชินจินจะคิดถึงคืนแต่งงานของพวกเขา … อย่างน้อย, ก่อนหน้านี้เธอก็คิดเช่นนั้น! “เราก็ได้แต่งงานกันทั้งที ฉันคิดว่าถ้าเราไม่ทำอะไรเลยในคืนแต่งงานคืนแรกกลัวจะมาเสียใจภายหลัง” ลู ชินจินพูดและเหลือบมองเธอเบา ๆ ด้วยความขี้เล่นในสายตาที่สงบของเขา … “คุณหมายความว่ายังไง?” ทัง โรลชูว อุทานด้วยความตกใจ … เธอสัญญาว่าจะเป็นภรรยาที่ดี ไม่รวมถึงการทำหน้าที่ของสามีภรรยา อาจจะเป็นไปได้ที่...เขาจะเข้าใจความหมายผิดไป? “คุณคิดว่าไงล่ะ?” ลู ชินจิน ถาม เขาดูเหมือนจะยิ้มและตาของเขาเป็นประกายขึ้นมา หัวใจของ ทัง โรลชูว เต้นไม่เป็นจังหวะทันทีว่าเขาก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกและพูดว่า “ฉัน...ฉันจะรู้ได้ไง? ฉันแปลกใจนะเนี่ย ไม่คิดเลยว่าคุณลู จะสนใจเรื่องคืนแรกของการแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่” ลู ชินจิน ยักไหล่และปากบาง ๆ ของเขาเริ่มโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ และพูดอย่างใจเย็นว่า” ฉันสนุกกับอะไรใหม่ ๆ นะ การแต่งงานนี่ดูเหมือนจะเป็นทางการเกินไปสำหรับเราทั้งคู่ แต่ฉันไม่อยากจะให้คืนวันแต่งงานของเราผ่านไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น...อย่างน้อย เราควรจะทานอาหารเย็นเพื่อฉลองการแต่งงานของเรากัน” “ค่อกๆ----” ทัง โรลชูว ไอสำลักน้ำลายโดยไม่ได้ตั้งตัวอีกครั้ง “อ้าา….อาหารเย็นนี้เอง ตอนที่คุณบอกไม่อยากเสียใจภายหลังในคืนวันแต่งงาน...อาหารเย็นนี่เอง?” ลู ชินจิน จ้องไปที่ตาของเธอ และทำแววตาหยอกล้อใส่เธอ ทัง โรลชูว หน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศดูเหมือนว่าแก้มของเธอจะร้อนเป็นไฟตอนที่ผู้ชายคนนั้นพูดจบ เธออายมากจนถึงกับว่าอยากจะมุดแผ่นดินหนี เธอรู้สึกเขินอายที่สุด ลู ชินจิน ไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยจริง ๆ เขาแค่ถามว่าเธออยากทำอะไรในคืนแต่งงาน เธอเข้าใจเขาผิดไป จินตนาการไปไกล