บทที่ 711

ค่ำคืนในเมืองปักกิ่ง เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงต้นฤดูหนาวจึงมีอากาศหนาวเน็ยเล็กน้อย ซู เหวินจิงเดินตาม เซิน โมเฟยขึ้นไปบนระเบียงบนชั้นสาม เพราะว่าตอนนี้เธอใส่ชุดนอนที่ไม่ได้หนามาก จึงทำให้ทันทีที่เธอเดินออกมาจากคฤหาสน์อันอบอุ่น และเดินออกมาข้างนอกปะทะกับอุณภูมิหนาวเย็น ทำให้เธอมีอาการจามออกมา เนื่องจากอุณหภูมิลดลงอย่างกะทันหัน เมื่อได้ยินเสียงจามของเธอ เซิน โมเฟยก็หันหลังกลับและเห็นเธอกำลังห่อตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังหนาว เมื่อเห็นว่าเธอใส่เพียงชุดนอนบาง ๆ เขาก็ถอดเสื้อแขนยาวคลุมไหล่ของเธอไว้ ความอ่อนโยนของเขาทำให้ ซู เหวินจิงรู้สึกตื้นตันใจ เธอมองเขาด้วยสายตาสดใส แต่ก็มีน้ำตาคลออยู่ในนั้น เธอกำลังซึ้ง เมื่อ เซิน โมเฟยหันมาเห็นสิ่งนี้ เขาก็กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด จึงรีบอธิบายออกไป “ฉันแค่กลัวว่าเธอจะไม่สบาย เดี๋ยวคุณปู่จะเป็นห่วงเธอ” คำพูดของเขาเหมือนถังน้ำเย็นที่สาดมายังหัวใจของเธอ คำปฏิเสธของเขา ทำให้เธอยิ้มเยาะตัวเอง “อย่างนั้นเองเหรอ?” เขาไม่ได้อ่อนโยนต่อเธอหรือเป็นห่วงเธอเลย เขาทำเพราะเขากลัวว่าคุณปู่จะเป็นกังวล งั้นทำไมไม่ปล่อยให้เธอทนหนาวไปเลยล่ะ แต่เธอก็เลือ