บทที่ 292

หลังจากได้ยินที่เธอพูด ทัง โรลชูว ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “คนหน้าด้านอย่าง หลิน ไห่ นั่นน่ะนะ เขาไม่คิดหรอกว่าชีวิตของเขาน่าอาย ตรงกันข้าม เขาคงคิดว่าในเมื่อพระเจ้าประตูของเขา เขาก็จะเปิดหน้าต่างแทน” “เอ๋?” ซอง อันยี ขมวดคิ้ว “เธอหมายความว่ายังไง” ทัง โรลชูว ยิ้มออกมาเล็กน้อย “หมาก็ย่อมกินขี้อยู่วันยังค่ำ” “บ้าจริง! เขาไม่ได้กลัวตายเลยสินะ” ณ ขณะนั้น ซอง อันยี คิดขึ้นได้ว่าคนที่พยามจู่โจมเขาน่าจะฆ่าเค้าให้ตายไปเลยดีกว่า จะได้เป็นการป้องกันไม่ให้เขากลับมาทำร้ายหญิงสาวคนอื่นได้อีก ทัง โรลชูว ยิ้ม เธอมองเห็น หลี่ น่า กำลังเดินเข้ามาจากปลายหางตาจึงรีบพูดกับ ซอง อันยี ว่า “โอเค เลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ กลับไปทำงานกัน ผู้จัดการกำลังเดินมา” ซอง อันยี หันหลังกลับไป ในตอนนั้น หลี่ น่า ได้เดินเข้ามาใกล้แล้ว เธอจึงรีบลุกขึ้นแล้วตะโกนเรียก “ผู้จัดการคะ” หลี่ น่า ดูกังวลแต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มเล็กๆบนริมฝีปากของเธอ เธอผงกหัวให้ซอง อันยีเล็กน้อย “หืม” ซอง อันยี หันไปมองทาง ทัง โรลชูว ก่อนจะรีบกลับไปที่โต๊ะของเธอ “ผู้จัดการ มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอคะ?” หลี่ น่า ลังเลอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้นช้า ๆ “