บทที่ 252

เซิน โมเฟย ชะงักไปสักพัก “ยัยโรคจิตงั้นเหรอ?” “ชูวกำลังพักผ่อน โทรหาเธอทำไม?” เสียงของเธอดูเย็นชาและไม่มีความเป็นมิตรเลย “ยัยโรคจิต เธอยังโกรธอยู่เหรอ?” เขาหัวเราะเบา ๆ ปลายสายเงียบไป เซิน โมเฟย คิดว่าเธอวางสายไปแล้ว แต่พอดูที่หน้าจอเธอก็ยังอยู่ เขาวางโทรศัพท์ไว้ข้างหูแล้วเรียกเบา ๆ ว่า "ยัยโรคจิต” "คุณเรียกใครว่ายัยโรคจิตนะ" เสียงที่ปลายสายเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันจน เซิน โมเฟย ตกใจและเกือบจะขว้างโทรศัพท์ “ทำไมไม่บอกผม ว่าเธอให้ยื่นโทรศัพท์ให้พี่สะใภ้แล้ว ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ” เขาพึมพำ ทัง โรลชูว ได้ยินไม่ชัด “โมเฟย คุณว่ายังไงบ้างนะ? ยัยโรคจิตงั้นเหรอ?” "มะ..มะ ไม่มีอะไร" เซิน โมเฟย เขารีบปาดเหงื่อที่ไม่ได้ไหลสักหยด แล้วเขาก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที “พี่สะใภ้ เป็นยังไงบ้าง?” "มันก็เป็นแค่รอยไหม้" “จริง ๆ นะ? ใช่ไหม แค่นั้นเหรอ?” "ไม่นะ มันไม่รุนแรงเท่าไหร่ งั้นก็ทานยาไปแล้วสัก 2-3 วันก็ดีขึ้นเอง" “แล้วมันจะเป็นแผลเป็นไหม” "หมอบอกว่าจะไม่เป็นนะ" ได้ยินว่ามันจะไม่เป็นแผลเป็น เซิน โมเฟย จึงถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก "ดีมาก งั้นก็ดีแล้วล่ะ" “ทำไมฉันรู้สึกว่า คุณเป็นกังวลจังเลย”