บทที่ 242

เธอจ้องมองพ่อของเธออย่างแน่วแน่ก่อนจะเดินออกจากห้องไป หลังจากที่เธอหันหลังกลับ หยดน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มพ่อของเธอ ภายในห้องเงียบสงัดไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงของเครื่องวัดคลื่นหัวใจที่ยังคงทำงานต่อไป ทัง โรลชูว เดินทางออกจากโรงพยาบาลและตรงไปยัง ทัง กรุ๊ป ทันที เมื่อเข้ามาถึง แผนกต้อนรับส่วนหน้า เธอถูกห้ามไว้ “คุณคะ คุณได้นัดไว้หรือเปล่าคะ?” นับตั้งแต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและพ่อย่ำแย่ลง เธอก็แทบจะไม่ได้มาที่ ทัง กรุ๊ป อีกเลย ไม่แปลกที่จะไม่มีใครจำเธอได้ “ฉันไม่ได้นัดไว้” ทัง โรลชูว ตอบกลับอย่างซื่อตรง “ถ้าอย่างนั้นเราคงไม่สามารถให้คุณเข้าไปได้” สาวสวยที่ทำงานเป็นแผนกต้อนรับส่วนหน้ายิ้มให้เธออย่างสุภาพ ทัง โรลชูว เลิกคิ้วสูง “ฉันเป็นลูกสาวของท่านประธานทัง ชื่อ ทัง โรลชูว” เธอยื่นบัตรประชาชนให้พนักงานดูพนักงานสาวสวยถึงกับตะลึงไปชั่วขณะก็จะตอบอย่างนุ่มนวลว่า “ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ แม้ว่าคุณจะเป็นลูกสาวของท่านประธานแต่คุณก็ไม่สามารถเข้าไปได้ถ้าไม่ได้นัดไว้ค่ะ” “เธอเริ่มทำงานที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ทัง โรลชูว ถามขึ้น หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย “ช่วงครึ่งปีหลังของปีที่แล้วค่ะ” นั