บทที่ 116

เมื่อ ซอง อันยี ได้ยินว่า ทัง โรลชูว ยินดีที่จะขอโทษต่อหน้าสาธารณชนเธอก็ตกใจอย่างที่สุด "ทัง โรลชูว แกจะบ้าเหรอ ทำไมแกเห็นด้วยกับเรื่องนั้น ฉันอยากจะเปิดหัวของแกและดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน!" ทัง โรลชูว มองไปที่ ซอง อันยี ที่กำลังคลั่งและพูดอย่างใจเย็นว่า "ทำไมแกถึงกังวลมาก การแสดงเพิ่งเริ่ม แกคิดว่าฉันถูกเอาเปรียบอย่างง่ายดายขนาดนั้นเลยเหรอ?" "แกหมายความว่าอย่างไร แกมีแผนจะจัดการเรื่องนี้งั้นเหรอ" ในที่สุด ซอง อันยี ก็สงบลงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังตกใจมาก "ใช่ แต่ฉันอาจต้องการความช่วยเหลือจากแก" "ยังไง" "มันเป็นเรื่องที่แกชอบแหละ แกช่วยฉันได้ไหม?... " หลังจากกระซิบบางอย่างที่หูของเธอ ทัล โรลชูว ก็ตบไหล่ของเธอและพูดว่า "แกจะทำได้ใช่ไหม?" "แน่นอนฉันทำได้ แต่แกจะทำอะไร" ซอง อันยี มองเธอด้วยความสับสน ทัง โรลชูว ยักไหล่และเหล่ตาของเธอ "เนื่องจากบริษัท กำลังช่วย กู โรลโรล โจมตีฉัน เพราะงั้นฉันก็จะไม่ใจดีแล้ว และคราวนี้ฉันต้องการให้ บริษัท เข้าใจว่าการปฏิบัติต่อฉันเหมือนคนกดดันเป็นความผิดพลาดอย่างมหันต์" “ แต่ โรลชูว ถ้า บริษัท โจมตีแกขึ้นมาล่ะ?” ซอง อันยี ขมวดคิ้ว เธอดูกังวลมาก แต่ ทัง