บทที่ 999

เวสลีย์ก้มหน้าลงและค่อย ๆ จิบชาซ่อนแววตาเร้นลับที่แว่บขึ้นมาในดวงตาเขา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกที ดวงตาของเขาก็อ่อนลงและอมทุกข์หม่นหมอง “แคธี่ ผมขอถามคุณหน่อย คุณสมัครใจยินยอมนอนกับเขาหรือเปล่า?” "ไม่แน่นอนค่ะ" แคทเธอรีนปฏิเสธทันที "ก็เท่านั้นเอง" เวสลีย์จับมือเธออย่างอ่อนโยน “แคธี่ผมเคยอ่านเจอมาก่อนว่า ถ้าภรรยาของคุณถูกพวกอันธพาลลักพาตัวไป ในฐานะผู้ชายคุณอยากให้ภรรยาของคุณขัดขืนด้วยชีวิตเธอหรือเชื่อฟังเพื่อให้ตัวเธอรอด? ถ้าเป็นผมผมจะเลือกอย่างหลัง ไม่มีอะไรสําคัญสําหรับผมมากไปกว่าความปลอดภัยและชีวิตของภรรยาครับ” “เวสลีย์คะ...” หัวใจของแคทเธอรีนหวั่นไหวและดวงตาของเธอก็แดงขึ้นอย่างสุดจะกลั้นไว้ได้ “ผมไม่ใช่คนประเภทที่ยึดติดเกี่ยวกับครั้งแรกของผู้หญิง ผมรู้อยู่แล้วเมื่อผมเลือกที่จะแต่งงานกับคุณ” เวสลีย์กล่าวต่อว่า “วันแต่งงานคุณถูกฌอนพาตัวไป ผมจะโทษคุณได้ยังไงล่ะ? ผมได้แต่โทษตัวเองที่เป็นสามีที่ไร้กำลัง ผมไม่กล้าแม้แต่จะโทรหาตํารวจเพื่อความปลอดภัยของครอบครัวผมด้วยซ้ำ ที่จริงช่วงนี้ผมไม่ค่อยสบายใจเลยเพราะผมกลัวว่าคุณจะดูถูกการไร้ความสามารถของผมหลังจากที่กลับมา” "ไม่ค่ะ" แคทเธอรีน