บทที่ 993

"ไม่ค่ะ" แคทเธอรีนสะดุ้งกับดวงตาของเวสลีย์ เธอไม่เคยเห็นเขามองเธอด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อน "ผมขอโทษที่ทําให้คุณกลัว" เวสลีย์ตระหนักว่าเขาใจร้อนเกินไปและกอดเธอแน่นอีกครั้งทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “แคธี่ผมก็ไม่อยากเป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ว่าตลอดเดือนที่ผ่านมาผมกังวลและเป็นทุกข์มาก ผมเกลียดตัวตนที่ไร้ประโยชน์ของผมที่ปล่อยให้ฌอนพาคุณไป แต่ผมไม่พอใจที่คุณอยู่กับเขาทุกวัน คุณจะหย่ากับผมไหมถ้าหากคุณตกหลุมรักเขาอีกครั้งขึ้นมาแล้วล่ะก็?” ยิ่งแคทเธอรีนได้ฟัง เธอก็ยิ่งรู้สึกผิดและใจสลายมากขึ้นเท่านั้น “ไม่ เวสลีย์ ฉันควรจะเป็นฝ่ายขอโทษนะคะ ฉัน...” เมื่อนึกถึงที่เธอนอนกับฌอนทุกวันในช่วงเวลานี้ เธอไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการขุดหลุมและคลานเข้าไปมุดตัวหลบซ่อน เธอละอายใจเกินกว่าจะเผชิญหน้าเรื่องนี้กับเวสลีย์ เธอนอนกับฌอนในคืนแต่งงานของพวกเขาด้วยซ้ำ ยิ่งเธอคิดถึงมันมากเท่าไหร่ ใบหน้าของเธอก็ยิ่งซีดลงเท่านั้น เธอพูดอะไรไม่ออกเอาซะเลย “หยุดคุยกันก่อนนะครับแล้วออกไปจากที่นี่กันเถอะ พ่อคุณก็เป็นห่วงคุณมากด้วยเช่นกันนะ” เวสลีย์โอบแขนรอบตัวเธอแล้วมุ่งหน้าไปยังเฮลิคอปเตอร์ หลังจากขึ้นเฮล