บทที่ 959

ทุกคนในงานแต่งงานจ้องเขม็งมาที่ฌอน เขาเป็นคนที่โดดเด่นเหนือใครที่สุดในประเทศ แต่ในขณะนั้นเขาดูน่าสังเวชเหมือนเด็กชายตัวโตที่ทำของรักหาย ใบหน้าของเขาถูกฉาบไว้ด้วยความไม่มั่นใจและทําอะไรไม่ถูก แต่ครู่ต่อมา เขาก็หัวเราะอย่างมืดมน มันเย็นชา น่าขนลุกและน่ากลัวมาก “เวสลีย์ ลียงส์ นายไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นคนแบบไหน? เธอเป็นผู้หญิงของฉัน เธอเป็นของฉันไปตลอดชีวิต สำคัญยังไงเหรอที่เธอแต่งงาน? มันก็แค่กระดาษแผ่นเดียว” ฌอนก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างเฉยชา ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเขียนป้ายไว้แล้วว่ากำลังบ้าคลั่ง เวสลีย์และแคทเธอรีนหวาดกลัวมาก ดูเหมือนว่าพวกเขาประเมินความหน้าด้านไร้ยางอายของฌอนต่ำไป “ฌอน ฮิลล์ ปลงซะแล้วก้าวพ้นไปให้ได้ ฉันหมดรักคุณไปนานแล้ว” แคทเธอรีนอดไม่ได้ที่จะตะโกนใส่ เธอเคยบอกเขาไปแล้วตั้งหลายครั้ง "มันไม่สําคัญหรอกตราบใดที่ผมรักคุณ" ฌอนเอื้อมมือออกไปจะจับมือเธอ แต่เวสลีย์สวนหมัดใส่เขาทันที หลังจากแลกหมัดซัดกันไปมาได้ไม่กี่หมัด เวสลีย์ก็เสียเปรียบ "ลุงครับ ผมจะช่วยลุงเอง" อีธานรีบลุกพรวดขึ้นมาจากที่นั่งทันที และบรรดาชายฉกรรจ์จากตระกูลลียงส์ก็เข้ามารุมล้อมกันอย่างว่องไวด้วยเพื่อช่วยเ