บทที่ 905

กลางดึกในคลับเฮาส์ ในที่สุดเชสเตอร์ก็พบฌอนซึ่งเมาแอ๋ แต่ชายคนนั้นยังคงถือขวดเหล้าอยู่ในมือและเทเหล้าเข้าปากไม่หยุด “หยุดดื่มนะ กระเพาะของนายจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” เชสเตอร์หยิบขวดไวน์ออกไป "เอาขวดมาให้ฉัน!" ดวงตาที่มึนเมาของฌอนเป็นสีแดงเรื่อ เขาตบหน้าอกตัวเองแรง ๆ เอ่ยด้วยเสียแหบแห้งว่า “ความปวดท้องเท่านั้นที่ช่วยให้ตรงนี้ไม่เจ็บมากนัก ฉันไม่ใช่คนเลวระยำ แล้วฉัน...ทําร้ายเธอแบบนั้นได้ยังไง?” ในดวงตาของเชสเตอร์ดูสับสนยากอธิบายขึ้นมา แม้จะรู้จักฌอนมานานแต่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฌอน...ร้องไห้ เขาร้องไห้จริง ๆ "อย่าพูดอย่างนั้น" เชสเตอร์นั่งข้างเขาและจุดบุหรี่ “ไม่มีใครคาดคิดว่าโลแกน ลอว์จะถูกวางกับดัก” “เชสเตอร์ นายคิดว่า... เรื่องทั้งหมดนี้ซาร่าทําใช่หรือเปล่า?” ฌอนมองเขาอย่างว่างเปล่า “ฉันไม่อยากสงสัยเธอ แต่ถ้าเธอไม่บอกว่าเธอต้องการนิ้วของโลแกน ฉันคงไม่ตัดมันออก แล้วถ้าโธมัสไม่ขอให้ฉันฟ้องร้อง วันนี้ฉันคงไม่ขึ้นศาล เป็นเพราะทั้งหมดนี้ฉันจึงกลับไปหาแคทเธอรีนไม่ได้” “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นซาร่าจริง ๆ วิธีที่เธอซ่อนนิสัยที่แท้จริงของเธอไว้ก็โคตรน่ากลัวเหลือเกิน ฉันคิดอยู่ว่าม