บทที่ 842

“สําหรับคุณ ฉันก็แค่นักเคมีเครื่องสําอางธรรมดา แต่คุณเคยคิดหรือเปล่าว่าพวกเราทํางานกันหนักเพียงใดเพื่อปีนขึ้นไปในจุดที่เราอยู่? “ตอนที่พวกคุณบรรดาคุณชายออกไปดื่มกินสรวลเสเฮฮา เรายังคงทำงานกันอยู่จนดึกดื่นเที่ยงคืนในห้องปฏิบัติการ ตอนคุณออกไปเล่นบอลและตกปลา พวกเราก็อยู่บ้านตะลุยอ่านหนังสือเพื่อให้สอบผ่าน” แล้วดวงตาของเฟรยาแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่เธอพูด “คุณเข้าใจไหมว่าคุณทําให้ฉันเข้าตาจนแค่ไหนเมื่อคุณปิดกั้นหนทางฉันในตอนนั้น? ที่มีเรื่องกับโทมัส นีสันก็บังเอิญเกิดขึ้นในช่วงเดียวกันนั้นด้วย จนฉันถูกปาไข่ใส่ในซูเปอร์มาร์เก็ต ฉันหางานไม่ได้และอยู่ในประเทศไม่ได้ ต้องไปอยู่ต่างประเทศ “ในฐานะผู้มาใหม่ในต่างประเทศฉันโดนดูถูกสารพัด แต่ละวันฉันแทบไม่ได้กลับอพาร์ตเมนต์ฉันด้วยซ้ำ จาก 365 วันต่อปี ฉันใช้เวลา 350 วันในห้องปฏิบัติการจนเป็นลมอยู่บ่อย ๆ “มีสองครั้งที่ฉันนอนบนพื้นเย็น ๆ ทั้งคืนและตื่นขึ้นมาพาตัวเองไปโรงพยาบาล ฉันเคยคิดที่จะยอมแพ้ แต่ฉันต้องตอบโต้และฟื้นความนับถือตนเองที่หายไปให้กลับมา” ยิ่งเธอคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ หัวใจเธอก็ยิ่งเจ็บปวดซ้ำรอยเดิมมากเท่านั้น และน้ำตาของเธอก็ไ