บทที่ 742

ฌอนที่นาน ๆ จะป่วยขึ้นมาสักครั้งหนึ่ง ก็มีอันได้เป็นหวัดในคราวนี้ ... เช้าวันต่อมาเวลา 07:00 น. ซูซี่ยังคงหลับสนิทอยู่ ถึงอย่างไรก็ตาม แคทเธอรีนมีนิสัยชอบตื่นเช้าจึงลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเช้า เพราะเมื่อคืนนี้เจ้าตัวเล็กค้างคืนที่นี่ เธอจึงทำอาหารมื้อใหญ่ เมื่อเดินผ่านห้องนั่งเล่น เธอก็พยายามจะไม่มองร่างที่นอนอยู่บนโซฟา “อะแฮ่ม” เสียงฌอนไอดังขึ้น หญิงสาวแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและหยิบแป้งพาสต้าออกมาจากตู้เย็น “ฉันเป็นหวัด” น้ำเสียงน่ากลัวของฌอนดังขึ้นที่หน้าประตู เธอไม่สนใจเขา เธอเกรงว่าถ้าเธอหันกลับไป เธออาจจะคิดถึงเรื่องน่าขายหน้าที่เกิดขึ้นเมื่อวาน และไม่อาจหักห้ามใจไม่ให้เตะเขาได้ “ฉันบอกว่าฉันเป็นหวัด” ฌอนเอ่ยออกมาเบา ๆ อีกครั้งขณะที่เดินมาหาเธอ “ถึงคุณจะเป็นหวัดฉันก็ไม่สนใจ” แคทเธอรีนหันไปมองเขาด้วยดวงตาเข้มและชัดเจน มีสีแดงระเรื่อแต้มอยู่บนพวงแก้มน่ารักของเธอ ดวงตาคมของฌอนจับจ้องไปที่แก้มแดงระเรื่อนั้น จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วโพล่งออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะเมื่อคืนฉันเห็นเธออาบน้ำ สุดท้ายแล้วฉันก็ทนไม่ได้ต้องไปอาบน้ำเย็น ๆ จนฉันเป็นหวัด” พวกเขาต่างก็เป