บทที่ 707

ในเวลาไม่นาน ผู้ชายหลายคนนั่นก็ทุบทำลายข้าวของทุกอย่างที่อยู่ในบ้าน หลังจากที่พวกเขาทำลายข้าวของทุกอย่างเรียบร้อยแล้วพวกเขาก็ออกไปอย่างสะใจ หลังจากที่พวกเขาจากไปได้ห้านาที กระเป๋าเดินทางก็ถูกรูดซิปเปิดออกจากข้างใน ลูคัสคลานออกมาด้วยใบหน้าซีดเผือดและดวงตาที่แดงก่ำ เวลาเดียวกันนั้นเอง เขาก็อุ้มซูซี่ออกมาอย่างทุลักทุเล ศีรษะของเด็กหญิงเต็มไปด้วยเลือด “พี่ชายจ๋า หนูเจ็บจัง...” ซูซี่มองพี่ชายด้วยดวงตาที่พร่าเลือนทั้งถือถุงขนมอยู่ในมือ “ไม่ต้องกลัวนะซูซี่ พี่จะพาน้องไปส่งโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” ลูคัสรู้สึกเป็นห่วงมากจนน้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าเรียบนิ่งของเขา ขณะที่ลูคัสวิ่งพร้อมกับให้ซูซี่ขี่หลังเขา เขาก็ใช้โทรศัพท์กดหมายเลข 000 จากนั้นเขาก็โทรหาแคทเธอรีน “คุณแม่ครับ ซูซี่ได้รับบาดเจ็บ” “อะไรนะลูก?!” แคทเธอรีนที่เพิ่งมาถึงโรงพยาบาลรู้สึกโมโหมากเมื่อเธอได้ยินคำพูดของลูคัส “แล้วน้องทำให้ตัวเองบาดเจ็บได้ยังไง? เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?” “คุณแม่ครับ ผมค่อยคุยกับคุณแม่ทีหลังนะครับ ซูซี่หมดสติไป ผมโทรเรียกรถพยาบาลแล้ว และตอนนี้ผมกำลังส่งน้องไปโรงพยาบาล” ลูคัสสะอึกสะอื้น แคทเธอรีนรู้ว่าลูคัสวางตัวดีมา