บทที่ 660

“หุบปาก” ฌอนที่สุภาพและภูมิฐานอยู่เสมอโกรธมากเสียจนพ่นคำหยาบออกมา ไม่หลงเหลือถึงความใจเย็นและการสงบสติอารมณ์ เขารู้สึกว่าตั้งแต่แคทเธอรีนกลับมา เขาก็เดือดดาลด้วยความโกรธทุกวัน เขาสงสัยว่าเขาจะมีชีวิตอยู่จนถึงอายุสี่สิบหรือเปล่า “เมื่อตอนบ่ายเธอทำฉันเจ็บแสบมากเลยนะ” “งั้นเหรอ?” แคทเธอรีนมองเขาราวกับจะพูดว่า ‘คุณมันใช้ไม่ได้’ “ใครจะไปคิดล่ะ? คุณออกจะสูงใหญ่ ฉันคิดไม่ถึงว่าบางส่วนของคุณจะอ่อนปวกเปียกแบบนั้น แค่โดนกระแทกเท่านั้นเอง” ฌอนโมโหมาก “กระแทกงั้นเหรอ? ดูก็รู้ว่าเธออยากทำให้ฉันสูญพันธุ์” แคทเธอรีนขมวดคิ้วสวยได้รูปของเธอ “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าสุดท้ายคุณไม่มีลูก ฉันจะรับผิดชอบเอง” ฌอนหัวเราะอย่างประชดประชัน “ฉันดูเหมือนฉันอยากได้ความรับผิดชอบจากเธอหรือไง? ถ้าฉันต้องอยู่กับผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอ ก็มีแต่จะทำให้ฉันหมดอารมณ์เท่านั้นแหละ” แคทเธอรีนกะพริบตาแล้วพูดด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจฉันผิด ตอนที่ฉันบอกว่าฉันจะรับผิดชอบ ฉันไม่ได้หมายความว่าฉันจะดูแลคุณให้มีความสุขตลอดชีวิต สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ… ฉันจะหาผู้ชายรวย ๆ และยอดเยี่ยมให้ซาร่าเพื่อทำให้เธอมีความสุขไปตลอด