บทที่ 602

โจเอลกำลังจะตะคอกกลับด้วยความโกรธจัดเมื่อแคทเธอรีนผลักเขาออกอย่างนุ่มนวล เธอมองใบหน้าอันหล่อเหลาของฌอนอย่างไม่ไยดี “คุณพูดถูก ฉันโกหกคุณ” “ทำได้ดีนี่ ใครร่วมมือด้วยบ้างล่ะ? เฟรยาเหรอ? หรือคนในโรงพยาบาลกัน?” ฌอนยิ่งรู้สึกเหมือนคนโง่มากขึ้นไปอีก เมื่อเขาไตร่ตรองดูแล้วว่าเธอหลอกเขาอย่างไรในช่วงสามปีที่ผ่านมา เธอพยักหน้าก่อนจะยกริมฝีปากยิ้ม “ประธานฮิลล์ ถ้าตอนนั้นฉันไม่แกล้งตาย ฉันเกรงว่าฉันจะถูกเผาเหลือแต่เถ้ากระดูกจริง ๆ” “เธอว่ายังไงนะ?” ถึงจะมีราวยิ้มพราวอยู่บนใบหน้าของเธอ ทว่ามีความเย้ยหยันซ่อนอยู่ภายใต้ดวงตาที่หรี่ลงด้วยความไม่แยแส “ฉันมั่นใจว่าคุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร” แคทเธอรีนระบายยิ้มก่อนจะหยิบแว่นกันแดดออกมาจากกระเป๋าขึ้นมาสวม เธอดูเก๋และมีความมั่นใจขึ้นมาในทันที “ฉันเป็นคนปกติ แต่คุณกลับส่งฉันเข้าโรงพยาบาลจิตเวช ในทุก ๆ วัน ฉันถูกบังคับให้ฉีดยาและป้อนยาให้กิน ฉันถูกขังอยู่ในบ้าน ถูกควบคุมการใช้ชีวิตยิ่งเสียกว่านักโทษ พวกคุณทุกคนคงทำให้ฉันเป็นบ้าในเวลาไม่นาน” ลำคอของฌอนตีบตันเมื่อเขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “ตอนนั้นจิตใจของเธอยังไม่ปกติดี...” “คุณรู้ถึงความแตกต่างระหว่