บทที่ 573

เฟรยาพูดพึมพำ “เธอโกหกหรือเปล่า? เขาไม่ได้ทำจริง ๆ ...” “เขาไม่ได้ทำ ถ้าฉันโกหกนะ ขอให้ฉันกลายเป็นหมูน้อยเลย” แคทเธอรีนสาบาน แววตาของเฟรยาหม่นลงไปครู่หนึ่ง จากนั้น ราวกับเธอนึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วน้ำตาของเธอก็พรั่งพรูออกมา “เคธี่ ฉันกลัวมาก กลัวมากจริง ๆ เจ้าบ้าโทมัสนั่นพาคนบุกเข้ามาในบ้านฉัน ฉันขัดขืน แต่พวกมันก็ทำร้ายฉัน พวกมันบอกว่าพวกมันจะผลัดกันมีอะไรกับฉัน แล้วพวกมันก็วางยาฉัน ขอบคุณพระเจ้าที่เวสลีย์มา...” “สารเลว หมอนั่นกล้าดียังไง...” ความโกรธภายในหัวใจของแคทเธอรีนลุกโชนเมื่อเธอได้ฟัง เธอคิดไม่ถึงเลยว่าแก๊งของโทมัสจะชั่วร้ายได้ถึงขนาดนี้ ถ้าเธอไม่บอกเวสลีย์ เฟรยาอาจจะตายไปแล้ว มันเลวร้ายเกินไป “ไม่เป็นไรแล้ว มันจบแล้วนะ” เธอข่มความโกรธเอาไว้เพื่อปลอบเฟรยา เฟรยายังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเธอ ทว่าเพราะเธอถูกวางยา ใช้เวลาเพียงไม่นานก่อนที่เธอจะรู้สึกเวียนศีรษะแล้วหมดสติไป เธอเพิ่งห่มผ้าให้เฟรยาเมื่อซาร่าพรวดพราดเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยและคุกเข่าลงต่อหน้าเธออย่างแรง “แคทเธอรีน คุณลินช์ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษคุณแทนพี่ชายของฉันด้วย” หน้าผากของเธอโขกกับพื้นอย่างแรง และใน