บทที่ 3

เรื่องราวพลิกกลับอย่างรวดเร็ว จนแคทเธอรีนสงสัยว่าเธอดื่มมากเกินไปหรือเปล่า ความคิดนั้นยังคงอยู่ จนกระทั่งเฟรยามาแตะที่ไหล่ของเธอ เธอพูดขึ้นด้วยความเห็นอกเห็นใจ “ไม่ต้องอารมณ์เสียไปหรอก มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะกุมหัวใจของผู้ชายที่ร่ำรวยและหล่อเหลา พยายามเข้านะ—“ “ไม่ เขาบอกกับฉันว่าให้ไปเจอกับเขาที่ทางเข้าสำนักงานทะเบียนในวันพรุ่งนี้เวลา 10:00 น.” แคทเธอรีนตอบกลับไปด้วยท่าทางที่ดูงุนงง “...” เฟรยายังคงเงียบอย่างน่าประหลาด สักครู่หนึ่งหลังจากนั้นเธอจึงหัวเราะออกมา “ขอแสดงความยินดีด้วยที่จะได้เป็นป้าของอีธาน!” แคทเธอรีนถามขึ้น “เธอเชื่อเขาด้วยเหรอ?” เฟรยาหยิกแก้มของที่นุ่มนิ่มของแคทเธอรีนอย่างแรง “ทำไมจะไม่? ได้โปรดเถอะ ด้วยภาพลักษณ์ที่บริสุทธิ์ผุดผ่องตามธรรมชาติของเธอ เธอสามารถเอาชนะสาว ๆ คนอื่นในวงการบันเทิงได้อย่างง่ายดาย ถ้าฉันเป็นผู้ชายนะ ฉันจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเจอ ไปดื่มฉลองให้กับการแต่งงานของเธอกันเถอะ” แคทเธอรีนสงสัยจริง ๆ ว่าเฟรยาดื่มเข้าไปมากเท่าไรขณะที่เธอไม่อยู่ อย่างไรก็ตาม แคทเธอรีนเริ่มจะมีอาการเมาค้างหลังจากที่ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปในตอนนี้ เธอรู้สึกว่าหัวของเธอหนักอึ้งไปหมด Bentley Mulsanne ค่อย ๆ เคลื่อนตรงมายังทางเข้าของผับ พนักงานรับฝากรถเปิดประตู และตามมาด้วยฌอนที่เดินขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง เขาปลดกระดุมของเสื้อเชิ้ตที่หน้าอกลงสองเม็ดขณะที่เอนหลังพิงเบาะหนังด้วยท่าทางเกียจคร้าน “ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่างทำอะไรให้มันเป็นจุดสนใจนัก?” เฮดลีย์ ยัง ตอบกลับมาด้วยความสุภาพ “นี่เป็นรถที่ถูกที่สุดในคฤหาสน์ตระกูลฮิลล์แล้วครับ” ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย “มีใครรู้แล้วบ้างว่าฉันอยู่ที่เมลเบิร์น?” “ไม่มีใครนอกจากท่านผู้หญิงครับ” คิ้วของฌอนคลายออกจากกัน ดูจากท่าทางนั้นแล้ว การปรากฏตัวของผู้หญิงในตอนนี้เป็นเรื่องบังเอิญอย่างแท้จริง “ไปสืบว่าคน ๆ นี้เป็นใคร ฉันต้องการรู้ข้อมูลของเธอก่อนเช้า” แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา แคทเธอรีนที่ยังคงหลับสนิทอยู่ถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงที่ดังมาจากด้านนอก เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอเห็นว่าอีธานกำลังเปิดประตูและก้าวเข้ามาในห้องของเธอ เฟรยาที่เดินตามเขาเข้ามาในห้องตะโกนขึ้น “นี่เป็นบ้านของฉันนะ! นายกำลังบุกรุกบ้านของฉันอยู่!” “จริง ๆ ด้วย เธออยู่ที่นี่” อีธานจ้องไปที่แคทเธอรีนที่มีดวงตาแดงก่ำและผมยุ่งเล็กน้อย แคทเธอรีนเพิ่งตื่นนอนได้สักพัก ดวงตาของเธอแสดงออกถึงความหดหู่ “พวกเธอทั้งสองคนควรจะคุยกันดี ๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายแม้จะอยู่ด้วยกันมานานหลายปี” หลังจากที่คิดได้ เฟรยาก็หันหลังกลับและออกไปพร้อมกับปิดประตูตามหลังเธอ บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความเงียบ อีธานนั่งลงที่ขอบเตียงพลางยื่นมือไปสัมผัสผมของเธอ แคทเธอรีนหลบจากมือของเขาด้วยท่าทางรังเกียจ “รีเบคก้ารู้หรือเปล่าว่าคุณมาที่นี่?” ใบหน้าที่หล่อเหลาของอีธานนิ่งไป จากนั้นเขาก็กำมือแน่น “เคธี่ คุณอาจจะไม่รู้ว่าตระกูลโจนส์ตัดสินใจจะมอบหุ้นให้กับรีเบคก้า 80 เปอร์เซ็นต์ของหุ้นบริษัท” แคทเธอรีนตกใจมากจนริมฝีปากของเธอซีดเผือด “เป็นไปไม่ได้” “มันเป็นเรื่องจริง พ่อของคุณพูดด้วยตัวของท่านเอง” แคทเธอรีนดูเหมือนจะเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างได้ในเวลาไม่กี่นาที เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่คนรักในวัยเด็กของเธอซึ่งเป็นคนรักของเธอในตอนนั้น น้ำตาเอ่อทะลักออกมาจากดวงตาของเธอ “นั่นคือเหตุผลที่คุณทิ้งฉันไป และเลือกรีเบคก้าแทนใช่ไหมคะ?” อีธานจับมือของเธอ “นี่เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น ผมแค่หมั้นกับรีเบคก้า แต่ผมจะทิ้งงานแต่งงานของพวกเราเอาไว้ภายหลัง อย่างที่คุณก็รู้ พ่อของผมเป็นลูกนอกสมรส ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ ผมจะไม่มีอำนาจอะไรเลย เคธี่ ผมแค่ต้องการให้คุณมีชีวิตที่ดี” “โกหก” แคทเธอรีนดึงมือของเธอออกจากการเกาะกุมของเขาและสาดคำพูดดูถูกเขา “คุณอายุแค่ 25 ปี ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้รับมรดกจากตระกูลของคุณ คุณจะไม่เริ่มทำธุรกิจของคุณเองบ้างเลยหรือ?” “คุณยังเด็กเกินไป” อีธานยืนขึ้นช้า ๆ ซ่อนความรู้สึกเอาไว้ในดวงตาของเขา เขาพูดอย่างไร้หนทาง “เราไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะเลือกเพราะภูมิหลังของเรา” แคทเธอรีนมองดูด้วยความเย็นชาโดยไม่ปริปากพูดออกมาเลยสักคำเดียวเพราะเธอรู้สึกว่ามันไร้สาระ ท่ามกลางความเงียบ อีธานถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา “ขอเวลาผมสามปีนะเคธี่ คุณยังเด็กคุณสามารถรอได้” แคทเธอรีนแทบจะเป็นบ้า เขากล้าพูดจาเห็นแก่ตัวแบบนั้นออกมาได้อย่างไร ในเมื่อเขาต้องการเพียงให้เธอรักษาควาวบริสุทธิ์ของเธอเอาไว้เพื่อเขาอย่างนั้นหรือ? “คุณทำเหมือนฉันเป็นคนโง่ไม่ใช่เหรอ? คุณเลือกที่จะหมั้นกับรีเบคก้าเพื่อผลประโยชน์ในหน้าที่การงานของคุณ ใครจะรู้หรือว่าคุณจะแต่งงานกับเธอในอีกสามปีต่อมา? กรุณาไปให้พ้นหน้าฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกต่อไปแล้ว!” “เวลาจะทำให้คุณเห็นถึงความรักของผมที่มีต่อคุณ คุณจะโกรธผมก็ได้ แต่อย่าออกไปและลบเลือนความเศร้าเสียใจของคุณด้วยแอลกอฮอล์ มันไม่ดีกับสุขภาพของคุณ” เพราะแคทเธอรีนคงไม่พร้อมที่จะทำตามสิ่งที่เขาพูด เขาเพียงแค่แนะนำเธอก่อนเขาจะหันหลังและกลับออกไป เมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลง แคทเธอรีนก็ปาหมอนเข้าใส่กำแพงด้วยดวงตาที่แดงก่ำและใช้เวลาหลายวินาทีนั่งอยู่นิ่ง ๆ หลังจากนั้นเธอก็รีบใส่เสื้อเชิ้ตและรีบออกไปข้างนอก “เขาไปแล้ว มีอะไรถึงต้องตามเขาไป?” เฟรยารีบห้ามเธอเอาไว้ แคทเธอรีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และกัดฟันของเธอ “ฉันสัญญาว่าจะไปพบเขาตอน 10:00 น. เพื่อแต่งงาน” เฟรยาพูดขึ้น “นี่เธอเชื่อเขาจริง ๆ เหรอ?” “เมื่อคืนเธอพูดว่าเธอเชื่อเขาไม่ใช่เหรอ?” เฟรยาตอบกลับอย่างเขินอาย “เป็นเพราะว่าฉันเมา” “แล้วถ้าเขาจริงจังกับเรื่องนี้ล่ะ?” แคทเธอรีนผลักเธอออกไปให้พ้นทางและวิ่งออกไป