บทที่ 316

เลียมตกใจไปครู่หนึ่ง ท่าทางของเขาดูแปลก ๆ “ผมไม่ทราบว่าคุณโจนส์มีคู่หมั้นแล้ว” แคทเธอรีนตอบกลับ “อื้ม ฉันรู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่คุณช่วยชีวิตฉันเอาไว้ในวันนั้นนะคะ คุณชายฮิลล์คนรอง” “ด้วยความยินดีครับ ผมรู้สึกว่าฝีมือการขับรถของคุณน่าทึ่งมากเลยนะ” เลียมขยิบตาให้กับเธอ “ดูจากเมื่อหลายวันก่อน” “คุณขับรถเก่งมากเลยเหรอครับ?” เวสลีย์รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “อืม… ที่ฝีมือการขับรถของฉันดีกว่าปกติ อาจจะเป็นเพราะฉันพยายามรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้น่ะค่ะ” แคทเธอรีนไหวไหล่ขณะที่ฝืนยิ้มออกมา พวกเขาทั้งสามคนพูดคุยกันเพียงสั้น ๆ หลังจากนั้นเลียมก็กล่าวลาพวกเขาและกลับไป ความเงียบเข้ามาแทนที่ภายในห้องพักผู้ป่วย คิ้วของเวสลีย์ขมวดเข้าหากันด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน “เคธี่ครับ คุณเสียใจหรือเปล่าที่หมั้นกับผมที่เมลเบิร์น?” “คุณเป็นอะไรไปคะ?” แคทเธอรีนรู้สึกไม่เข้าใจ เวสลีย์มองไปที่เธอด้วยท่าทางเศร้าใจ “ผมเคยเป็นคนเก่งตั้งแต่ยังเด็ก แต่เมื่อผมมาที่แคนเบอร์รา ผมจึงได้รู้ว่าผมไม่ได้เรื่องแค่ไหน คุณชายฮิลล์คนรองเป็นคนชั้นสูงท่ามกลางหมู่คนชนชั้นสูง จู่ ๆ ผมก็รู้สึกว่าผมไม่คู่ควรที่จะอยู่กับคุณ” แคทเธอรีนเผย