บทที่ 314

ฌอนยืนอยู่ที่ด้านนอกห้องพักผู้ป่วย เขากำมือแน่นจนเส้นเลือดที่แขนภายใต้แขนเสื้อปูดขึ้นมา จู่ ๆ เขาก็รู้สึกราวกับคนโง่ที่เป็นห่วงแคทเธอรีนและรีบมาตลอดทางจนถึงที่นี่ คล้ายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เมลเบิร์นก่อนหน้านี้ เขาโดนเธอหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอแสร้งทำเป็นไม่มีพิษภัยและขี้อายตลอดยามที่อยู่ต่อหน้าเขา ทว่าลับหลังเขาเธอกลับพูดคุยกับเวสลีย์ราวกับรักกันมาก แล้วเธอจะทำให้เขาเข้าใจผิดไปเพื่ออะไร? แววตาของเขาฉายแววเย็นชาออกมา ฌอนทนฟังบทสนทนาระหว่างแคทเธอรีนและเวสลีย์ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เขาหันหลังกลับแล้วเดินไปที่ลิฟต์ โจเอลเพิ่งออกมาจากลิฟต์ เขาตกใจที่บังเอิญเจอฌอนเข้า “คุณชายฮิลล์ ไปไงมาไงถึงมาที่นี่ได้ครับ?” “พอดีเพื่อนของผมรักษาตัวอยู่ที่นี่น่ะครับ ผมเลยมาเยี่ยมเขา” ฌอนตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึมอย่างขอไปที ก่อนที่เขาจะเข้าไปในลิฟต์ ความเย็นชาของเขาทำให้โจเอลพูดอะไรไม่ออก เมื่อโจเอลเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย เวสลีย์กำลังป้อนน้ำให้แคทเธอรีนดื่ม โจเอลถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงอย่างโล่งอกพลางพูดขึ้น “เวสลีย์ดูแลลูกได้ดีจริง ๆ เขาโทรหาพ่อเมื่อเช้านี้หลังจากที่เขาติดต่อลูกไม่ได้ ตอนที่เขารู้ว