บทที่ 152

“ตรวจสอบว่าพวกเขาไปโรงแรมกันหรือเปล่าอย่างนั้นเหรอ?” ฌอนลุกขึ้น ความเกลียดชังท่วมท้นในแววตาสีเข้มของเขา คิ้วของเฮดลีย์ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขาอยู่เคียงข้างฌอนมานาน และไม่ค่อยเห็นเขาโกรธแบบนี้ บางทีฌอนอาจจะไม่ได้สังเกตตัวเองว่าคุณโจนส์มีอิทธิพลต่ออารมณ์ของเขามากน้อยเพียงใด “ไม่ต้องตรวจสอบแล้ว” ฌอนกำหมัดแน่น น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชาและแข็งกร้าว “ฉันอยากรู้ว่า เธอจะอยู่ข้างนอกนั่นอีกนานแค่ไหน” เฮดลีย์ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ... ณ ห้องจัดพิธีศพ แคทเธอรีนนั่งคุกเข่าอยู่แบบนั้นตลอดทั้งคืน เจฟฟี่ แซลลี่ และรีเบคกล้า กลับไปตั้งแต่เที่ยงคืนแล้ว มีเพียงอีธานและเธอเท่านั้นที่ถูกทิ้งให้อยู่ภายในห้องโถงใหญ่ “กลับไปซะ” แคทเธอรีนรู้ว่าเขายังอยู่ที่นี่เพราะเธอ แต่เธอไม่ต้องการความเห็นใจ “ผมไม่กลับ ที่ผ่านมาคุณย่าโจนส์ก็ดีกับผมเหมือนกัน เพื่อเป็นการส่งท่านเป็นครั้งสุดท้าย ผมจะอยู่” อีธานดึงดันที่จะอยู่ข้าง ๆ เธอ แคทเธอรีนยิ้มออกมาด้วยความเย็นชา แม้แต่อีธานเองก็ยังรู้ว่าต้องส่งคุณย่า แล้วเจฟฟี่ล่ะ? เจฟฟี่เป็นลูกชายแท้ ๆ ของคุณย่า คุณย่าเองก็เอ็นดูแซลลี่เหมือนกับลูกสาวของท่านเหมือนกัน ความเ