บทที่ 1032

“อะไร...คุณจะทําอะไรน่ะ?” ขาของไซม่อนสั่นด้วยความกลัว ความเย่อหยิ่งของเขาก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว “คุณหนูใหญ่โจนส์ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมตาบอด ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าคุณมีภูมิหลังที่ทรงพลังเช่นนี้ นอกจากนี้ฌอนยังหักขาผมในครั้งนั้นทำให้ผมต้องนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงตั้งหลายเดือนกว่าจะหาย” “แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่แกพูดเมื่อกี้นี้นี่ แกมันอวดดีจริง ๆ” แคทเธอรีนเอาท่อนเหล็กทิ่มหน้าของเขาและยิ้มอย่างไร้เดียงสา “แกถึงกับบอกว่า... แกยังจําเรือนร่างของฉันได้จนถึงวันนี้ ดังนั้นฉันควรเต้นวาดลวดลายเพื่อแกอีกดีไหม?” “อย่าครับ เวรเอ๊ย ผมลืมมันไปหมดแล้ว” ไซม่อนทําอะไรไม่ถูกเลย “พี่สาวครับ บอสครับ คุณเป็นคนใจกว้าง ดังนั้นได้โปรดอย่าถือสาเรื่องนี้นะครับ” “ฉันทําอย่างนั้นไม่ได้หรอก เนื่องจากแกยังจําเหตุการณ์เมื่อสามปีที่แล้วได้อยู่เลยนั่นหมายความว่าแกเป็นคนใจแคบไง ใครจะไปรู้ถ้าหากว่าแกจะมาแก้แค้นฉันในภายหลังล่ะ?” “ผมไม่กล้าแก้แค้นคุณแน่นอน ผมคงไม่กล้าหรอก” ไซม่อนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง เขาไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่เขาบังอาจกลั่นแกล้งและหยอกล้อได้ตามที่เขาต้องการจะเก่งกาจสามารถเอาชนะบรรดานักสู้มากกว่าสิบคนไ