บทที่ 18 ความสิ้นหวัง

ในวันถัดมา เวลาสี่โมงเย็น ท้องฟ้าข้างนอกมืดครึ้มและอากาศชื้นซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายตัว “ชินี ในที่สุดเธอก็รับสายสักที เธออยู่ที่ไหน” ซันนี่พูดอย่างร้อนรนทางโทรศัพท์ “ฉันอยู่บนแท็กซี่ เมื่อคืนมีคนพาตัวฉันไป ฉันอยากโทรหาเธอ แต่โทรศัพท์ของฉันถูกเอาไป ฉันจะไปโรงพยาบาลทันที แม่ของฉันเป็นอย่างไรบ้าง” ชินีถาม “ป้ามีอาหายตัวไป!” ซันนี่กระหืดกระหอบ "ว่าไงนะ?!" “เมื่อคืนที่เธอไม่กลับมา ฉันมาเฝ้าคุณป้าตอนกลางคืน ตอนเช้าฉันออกไปซื้อซุป พอฉันกลับมา แม่ของเธอก็หายไปแล้ว ชินี เธอต้องรีบหน่อย ฉันโทรแจ้งตำรวจแล้ว” ซันนี่กังวลมากจนน้ำตาจะไหล โทรศัพท์ของชินีร่วงลงจากมือเธอ “คูณขับเร็วกว่านี้ได้ไหม” ชินีได้สติและถามคนขับอย่างกังวลใจ "แน่นอนครับ" ในไม่ช้า ชินีก็มาถึงโรงพยาบาล ซันนี่กำลังร้องไห้อยู่ข้างๆ "ซันนี่" เธอเรียกเพื่อน “ชินี!” ซันนี่มาหาเธอทันที เพื่อนจับมือเธอแล้วร้องไห้ “ทำไมฉันภึงติดต่อเธอไม่ได้ทั้งคืน ป้ามีอาหายตัวไป ฉันหาทั่วโรงพยาบาลแล้ว แต่ยังไม่พบเธอ เธอคิดว่าป้าจะไปอยู่ที่ไหน” ชินีก็ตื่นตระหนกเช่นกัน เธอพูดว่า "ใจเย็นๆ ฉันขอคิดดูก่อน..." "ญานี เยลส์เป็นคนไร้ค่าจริงๆ ดูข้อความที่เธอส่งถึงป้ามีอาสิ" ซันนี่ถือโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นเทา ชินีหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ข้อความ? ญานีส่งข้อความหาแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่? เป็นไปได้ยังไงที่เธอไม่รู้? “เธอเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้ายแล้ว  ทำไมยังจะรักษาอยู่อีก? ทำไมถึงกลัวความตายนักหนา?” “รู้ไหมว่าเงินค่ารักษาพยาบาลมาจากไหน? มันมาจากการที่ลูกสาวที่เชื่อฟังของเธอ ขายเรือนร่าง” “ฉันบอกอะไรให้ ฉันจะไม่เรียกเธอว่าแม่ไปตลอดชีวิต ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าฉันมีแม่ที่ไร้ประโยชน์แบบนี้” "ญานี เยลส์มีแม่เพียงคนเดียว และเธอคือเวนดี้ จิลส์ เข้าใจไหม? มือของชินีสั่นอย่างรุนแรง ข้อความเหล่านั้นถูกส่งเมื่อวานนี้ “บ้าจริง เธอส่งข้อความทั้งหมดนี่ตอนที่ฉันไม่อยู่” เธอคำราม แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาแก้แค้นญานี เธอต้องหาแม่ของเธอให้เจอก่อน.. “อ้อ มีสวนสาธารณะใกล้โรงพยาบาล แม่ของฉันชอบไปที่นั่น ไปกันเถอะ!” ขณะที่พูดเธอก็วิ่งออกไปทันที ซันนี่วิ่งไปร้องไห้ไป "ทำไมพ่อเธอถึงต้องพาตัวเธอไป เธอรู้ไหมว่าเมื่อคืนป้ามีอาเห็นข่าวของเธอแล้ว เธอร้องไห้หนักมาก..." ชินีหยุดวิ่งแล้วมองไปที่ซันนี่ ถามอย่างตกตะลึงว่า "เธอพูดว่าไงนะ? แม่เห็นข่าวนั้นแล้ว?" "แล้วเธอหวังอะไร วิดีโอและงานแถลงข่าวของเธอกลายเป็นไวรัลในยูทูป! มีคนมาค้นหาตัวเธอนับไม่ถ้วนและป้ามีอาก็โดนรุมล้อม บางคนถึงกับมาที่โรงพยาบาลเพื่อด่าว่าป้ามีอาว่าไม่สั่งสอนเธอให้ดี แต่ฉันไล่พวกนั้นออกไปหมด” ซันนี่เช็ดน้ำตาขณะพูด พอได้ยินดังนั้น ชินีก็รู้สึกไม่ดี เธอรีบพุ่งตรงไปที่สวน “แม่คะ...” ชินี่ตะโกนเสียงดังลั่นสวน “ป้ามีอา…” ซันนี่ตะโกนด้วย “แม่คะ..หนูเองชินี...” เธอร้องเรียก “เฮ้ ชินี ทำไมคนเยอะจัง” ซันนี่คว้าตัวเธอและชี้ไปที่ฝูงชนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา พวกเขามองหน้ากันแล้วรีบวิ่งไปตรงนั้น “หลีกทางหน่อยค่ะ ขอผ่านหน่อย...” ทั้งสองเบียดเข้าหาฝูงชนและอยู่ในสภาวะตกใจถึงขีดสุด “เฮ้อ กระโดดน้ำฆ่าตัวตายตั้งแต่อายุยังน้อย น่าสงสารอะไรอย่างนั้น...” "ใช่ เรายังติดต่อกับครอบครัวของเธอไม่ได้เลย..." “แม่คะ...” ชีนี่ร้องออกมาเบาๆ ซันนี่เอามือปิดปากและน้ำตาไหลอาบแก้ม ผู้ที่นอนอยู่บนพื้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากมีอา เบลน คนที่พวกเธอตามหามาโดยตลอด... “แม่คะ...” ชีนีค่อยๆ ย่อตัวลง มีอาเปียกโชกทั้งตัว และใบหน้าของเธอก็ซีด เธอนอนนิ่งอยู่บนพื้นหญ้า “แม่คะ เป็นอะไรไปคะ?” ชินีรีบวางมีอา บนตักของเธอและปัดผมบนใบหน้าของเธอออก “แม่คะ เป็นอะไรไปคะ พูดอะไรสักอย่างสิ...” “แม่คะ หนูกลับมาแล้ว...” “แม่คะ ตื่นเถอะ หนูกลับมาแล้ว ถ้าไม่อยากผ่าตัด ก็แค่กลับไปโอ๊คซิตี้ ตกลงไหมคะ?” ริมฝีปากของเธอสั่นระริกและเสียงของเธอก็สั่นเครือ “แม่คะ กลับกันเถอะ เดี๋ยวนี้เลย กลับกันเลยไหม...” “ชินี...” ซันนี่ก็ย่อตัวลงเช่นกัน เธอเอื้อมมือไปสัมผัสมีอา ร่างของเธอแข็งแล้ว “แม่คะ นี่ชินีเอง กลับบ้านกันเถอะ ตื่นได้แล้ว ตกลงไหมคะ? กลับบ้านกัน เราจะไม่อยู่ที่บรุคคลินแล้ว ตกลงไหม?” น้ำตาของชินีเริ่มไหล “ชินี...” ซันนี่กัดริมฝีปากของเธอขณะที่เธอเริ่มสะอึกสะอื้นเช่นกัน “แม่คะ พูดกับหนูสิ ลืมตาแล้วมองหนู แม่...” ชินี่กอดเธอไว้ในอ้อมแขนและร้องไห้ออกมา ผู้คนรอบๆ ตัวเธอต่างหารือกันและวิพากษ์วิจารณ์พวกเขา มีเมฆครึ้มมาตลอดทั้งวัน พอถึงตอนนี้ ฝนก็เริ่มตก "ฝนกำลังตก..." ทุกคนเริ่มหลบไปคนละทิศละทาง ในตอนนั้น รถตำรวจก็มาถึง “แม่...” ชินีประคองใบหน้าเธอแล้วตะโกนว่า “แม่!”