บทที่ 16 ขอบคุณพี่เขย

สองชั่วโมงแล้ว ตลอดสองชั่วโมงที่คำถามนับไม่ถ้วนและคำวิจารณ์เสียดสีซัดสาดมาที่เธอ เธอพูดเพียงสองคำเท่านั้น "ฉันเอง!" ในเสี้ยววินาที ในยูทูปก็เกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ มีคำดูถูกเหยียดหยามที่เกินทนทุกประเภทดังมาจากด้านล่างเวที บางคนถึงกับตะโกนบอกให้เธอออกไปจากบรุคลิน "ฉันไปได้หรือยัง?" เธอดูนาฬิกาของตัวเอง เธออยู่ที่นั่นเป็นเวลาสองชั่วโมงแล้ว แม่ของเธอคงกังวลถ้าเธอไม่กลับไป จู่ๆ จาคอบ เยลส์ก็ก้าวมาข้างหน้าแล้วตบหน้าเธอ เป็นการตบที่เธอไม่ทันได้ระวังตัว นักข่าวต่างพากันตกใจ ชินี เยลส์ก้มศีรษะลงและยิ้ม จากนั้นเธอก็ยืนตัวตรงและมองไปที่สิ่งที่เรียกว่า "พ่อ" เจคอบมองที่เธอและจ้องเข้าไปในดวงตาสีเข้มของเธอซึ่งเยียบเย็นราวกับน้ำแข็ง เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทนไม่ได้ที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ เธอมองไปที่เขาแล้วยิ้มออกมา แต่เป็นรอยยิ้มที่หัวใจสลายอย่างไม่อาจอธิบายได้ “อย่าลืมสัญญานะคะ!” เธอกระซิบ จากนั้นเธอก็หันหลังเดินออกจากประตูไป ฝนกำลังตกอยู่ด้านนอก ท้องฟ้าที่มืดมิดช่างเหมือนกับความรู้สึกของเธอในตอนนี้ที่ถูกปกปิดเอาไว้อย่างถึงที่สุด เธอยืนนิ่ง มองดูสายฝนโปรยปราย มือของเธอกำชายเสื้อไว้แน่น ร่างกายของสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น “ถ้าแกอยากให้แม่แกได้รับการรักษา ก็ต้องรับผิดแทนพี่สาว!” “กล้าปฏิเสธเหรอ? คิดว่ายังสามารถอยู่อย่างปลอดภัยในบรู๊คลินได้งั้นหรือ? “แม่จะเชื่อแกหรือจะเชื่อฉันแล้วกลับไปที่โอ๊คซิตี้” ใช่ เขารู้ว่ามีอา เบลนไม่เคยกล้าขัดคำสั่งเขา เขารู้ดีอีกเช่นกันว่าเธอทนไม้ได้ที่จะแยกจากแม่ของเธอ อย่างไรก็ตาม มันก็แค่ชื่อเสียงของเธอเท่านั้น ตราบใดที่แม่ของเธอได้เข้ารับการผ่าตัดในวันจันทร์ พวกเธอก็จะกลับไปที่โอ๊คซิตี้ ในตอนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็จะจบลง “นั่นเธอ นั่นเธอ ยายผู้หญิงไร้ยางอาย!” ทันใดนั้น เด็กสาวสามหรือสี่คนก็ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ พวกหล่อนเข้ามาหาเธอและผลักเธอลงกับพื้น "ทำไมถึงไร้ยางอายจนเที่ยวยุ่งกับผู้ชายไปทั่ว? ญานีเกือบกลายเป็นแพะรับบาปของแกแล้ว!" “ถูกต้อง เแกมันหน้าด้านจริงๆ! ฉันจะซ้อมแกให้ตายเลย” “ทำไมญานีถึงมีน้องสาวไร้ยางอายแบบแกล่ะ” เด็กสาวทั้งสี่ผลักเธอลงไปที่พื้นแล้วดึงผมกับเสื้อผ้าของเธออย่างแรง ชินีไม่เข้าใจว่าทำไมพวกหล่อนถึงปฏิบัติกับเธอแบบนี้ ทั้งที่เธอไม่ได้ทำผิดต่อพวกหล่อน เธอไม่ตอบสนอง เพียงแค่นอนบนพื้นเย็นเยียบแล้วถูกตบตีโดยพวกหล่อนทั้งสี่ คุณเคยมองฉันเป็นลูกสาวของคุณหรือไม่? เธอยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงปฏิบัติต่อเธอแตกต่างขนาดนี้ทั้งที่เธอก็เป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขาเช่นกัน เธอไม่ได้ไร้หัวใจ เธอก็มีอารมณ์และความรู้สึกเช่นกัน นั่นคือบิดาผู้ให้กำเนิดเธอ... ทำไมเขาทำกับเธอแบบนี้? มันช่างเจ็บปวด หัวใจของเธอเจ็บปวดเหลือเกิน... กำปั้นที่ทุบตีร่างกายเธอหยุดกะทันหันพร้อมกับสายฝน สี่สาวเงยหน้าขึ้น และเมื่อเห็นร่างนั้น ทุกคนก็ตกตะลึง ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมสีดำและถือร่มสีดำอยู่ในมือ เขาแผ่รัศมีเย็นเยียบและดวงตาสงบนิ่งของเขาส่อแววดุร้าย ชาร์ลส์... ชาร์ลส์ แฮงคส์? "ไปซะ!" เขาคำราม ทั้งสี่คนตกใจจนรีบหนีกระเจิง แชนนอน เกตส์นั่งย่อตัวอยู่บนพื้นและถือร่มให้เธอ "คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" เขาถามด้วยความเป็นห่วง ชินี ลืมตาช้าๆ ใบหน้าของเธอซีดและดวงตาสีเข้มของเธอก็ดูสงบขึ้นในตอนนี้ เธอค่อย ๆ นั่งลงและรวบเสื้อผ้าที่ถูกดึงออกไป “คุณทำตัวเองทั้งนั้น!” ชายหนุ่มมองมาที่เธอ โยนคำพูดเย็นชาใส่เธอ ความหนาวเหน็บแทรกซึมเข้าไปในกระดูกของเธอ แต่เธอยังคงยิ้มเหมือนคนโง่ “ฉันทำตัวเองทั้งนั้นเหรอ” ใช่แล้ว! นั่นคือสิ่งที่ทุกคนในบรุคลินจะพูดถึงเธอในตอนนี้ ขณะมองขึ้นไปที่เขา เธอดูอับอายเพราะสภาพที่ดูไม่จืด แต่เธอยังคงยิ้มสดใสและพูดด้วยน้ำเสียงกระจ่างว่า “พี่เขย... ขอบคุณค่ะ!”